Ας το παραδεχτούμε: Πόσες φορές δεν έχουμε καθήσει  μπροστά στον καθρέφτη και έχουμε εστιάσει στις ατέλειές μας; Στα λεπτά χείλη που θα έπρεπε να είναι πιο σαρκώδη, στα μαλλιά μας που είναι τόσο λαμπερή, στην κοιλιά μας που θα έπρεπε να είναι πιο καλλίγραμμη… Και με συνοπτικές διαδικασίες καταλήγουμε, σε όλα εκείνα που θέλουμε να αλλάξουμε, σε όσα μας κάνουν να μην είμαστε τόσο όμορφοι ή αδύνατοι ή γοητευτικοί.  

Είναι κάποιες μέρες που οι περισσότεροι αναθεματίζουμε το ξυπνητήρι όταν το ακούμε το πρωί να μας καλεί να σηκωθούμε. Δεν έχουμε διάθεση για δουλειά και η κούραση μας υπερνικά. Η μέρα στο γραφείο δεν βγαίνει εύκολα και συνήθως «σερνόμαστε» μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στο σπίτι μας.

 Πεθερά - νύφη: Από τις πιο αμφιλεγόμενες σχέσεις που έχουν κατά καιρούς προκαλέσει ατελείωτες ώρες συζητήσεων.

Την κυνηγούμε και προσπαθούμε να την έχουμε στη ζωή μας όσο γίνεται περισσότερο. Και εκείνη εύκολα ξεφεύγει. Άλλοτε πάλι όταν τη βιώνουμε προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να την κρατήσουμε- αν γίνεται για πάντα. Πάμπολλες φορές θεωρούμε πως δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθούμε μαζί της…Ας σας το αποκαλύψω: μιλώ για το συναίσθημα της χαράς.

Κάποιες φορές μια λάθος συνεννόηση, άλλες ένα άνοστο φαγητό και κάποιες άλλες τα ρούχα που δεν έχουν τακτοποιηθεί

Φαινόμενο της εποχής μας που έχει πια αποκτήσει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας μετακομίζουν σε άλλους χώρες ευελπιστώντας να βρουν μια καλύτερη μοίρα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν φεύγουν όλοι για τους ίδιους λόγους. Για άλλους ανθρώπους η μετοίκηση φαντάζει ως η μόνη ίσως επιλογή προκειμένου να επιβιώσουν. Για κάποιους άλλους πάλι είναι μια ευκαιρία προκειμένου να αποκτήσουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, παρότι στη χώρα τους δεν αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες.

Τα τρία τελευταία χρόνια η λέξη που παμψηφεί έχει βγεί τις περισσότερες φορές από τα χείλη όλων μας είναι αναμφίβολα η κρίση..Ανεργία,απολύσεις,δυσβάσταχτοι φόροι και ένας καθημερινός αγώνας για επιβίωση που αναδεικνύεται σε αγώνα δρόμου για πρωταθλητές…

«Με πιάνει κατάθλιψη και δεν έχω ενέργεια»

«Δεν έχω πια καθόλου χρόνο για τον εαυτό μου»

«Έχω δυσκολία να κοιμηθώ ή να χαλαρώσω και με πιάνουν συχνά πονοκέφαλοιι»

 «Μέχρι τα 35 μου, έλεγα ότι αυτό που θέλω είναι να απολαύσω τη ζωή μου & την ελευθερία μου. Τα τελευταία χρόνια, όμως, που αρχίζω να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να κάνω οικογένεια, βλέπω ότι κάτι πάει στραβά με μένα.

Αναρωτιέμαι. Τι είναι αυτό που με έχει κάνει να θ    ”Πάλι έχω γίνει  έξαλλη”, ”θα εκραγώ απ΄τα νεύρα που έχω”, ”μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι”… Φράσεις που όλοι τις έχουμε πει, συναισθήματα που όλοι νιώθουμε…Και τότε η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και νιώθουμε πως το μόνο που μπορεί να μας ηρεμήσει είναι να ουρλιάξουμε! Οκ…απλά έχουμε θυμώσει!

 Ας το παραδεχτούμε: Πόσες φορές δεν έχουμε καθήσει  μπροστά στον καθρέφτη και έχουμε εστιάσει στις ατέλειές μας; Στα λεπτά χείλη που θα έπρεπε να είναι πιο σαρκώδη, στα μαλλιά μας που είναι τόσο λαμπερή, στην κοιλιά μας που θα έπρεπε να είναι πιο καλλίγραμμη… Και με συνοπτικές διαδικασίες καταλήγουμε, σε όλα εκείνα που θέλουμε να αλλάξουμε, σε όσα μας κάνουν να μην είμαστε τόσο όμορφοι ή αδύνατοι ή γοητευτικοί.  

Είναι κάποιες μέρες που οι περισσότεροι αναθεματίζουμε το ξυπνητήρι όταν το ακούμε το πρωί να μας καλεί να σηκωθούμε. Δεν έχουμε διάθεση για δουλειά και η κούραση μας υπερνικά. Η μέρα στο γραφείο δεν βγαίνει εύκολα και συνήθως «σερνόμαστε» μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στο σπίτι μας.

 Πεθερά - νύφη: Από τις πιο αμφιλεγόμενες σχέσεις που έχουν κατά καιρούς προκαλέσει ατελείωτες ώρες συζητήσεων.

Την κυνηγούμε και προσπαθούμε να την έχουμε στη ζωή μας όσο γίνεται περισσότερο. Και εκείνη εύκολα ξεφεύγει. Άλλοτε πάλι όταν τη βιώνουμε προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να την κρατήσουμε- αν γίνεται για πάντα. Πάμπολλες φορές θεωρούμε πως δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθούμε μαζί της…Ας σας το αποκαλύψω: μιλώ για το συναίσθημα της χαράς.

Κάποιες φορές μια λάθος συνεννόηση, άλλες ένα άνοστο φαγητό και κάποιες άλλες τα ρούχα που δεν έχουν τακτοποιηθεί

Φαινόμενο της εποχής μας που έχει πια αποκτήσει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας μετακομίζουν σε άλλους χώρες ευελπιστώντας να βρουν μια καλύτερη μοίρα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν φεύγουν όλοι για τους ίδιους λόγους. Για άλλους ανθρώπους η μετοίκηση φαντάζει ως η μόνη ίσως επιλογή προκειμένου να επιβιώσουν. Για κάποιους άλλους πάλι είναι μια ευκαιρία προκειμένου να αποκτήσουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, παρότι στη χώρα τους δεν αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες.

Τα τρία τελευταία χρόνια η λέξη που παμψηφεί έχει βγεί τις περισσότερες φορές από τα χείλη όλων μας είναι αναμφίβολα η κρίση..Ανεργία,απολύσεις,δυσβάσταχτοι φόροι και ένας καθημερινός αγώνας για επιβίωση που αναδεικνύεται σε αγώνα δρόμου για πρωταθλητές…

«Με πιάνει κατάθλιψη και δεν έχω ενέργεια»

«Δεν έχω πια καθόλου χρόνο για τον εαυτό μου»

«Έχω δυσκολία να κοιμηθώ ή να χαλαρώσω και με πιάνουν συχνά πονοκέφαλοιι»

 «Μέχρι τα 35 μου, έλεγα ότι αυτό που θέλω είναι να απολαύσω τη ζωή μου & την ελευθερία μου. Τα τελευταία χρόνια, όμως, που αρχίζω να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να κάνω οικογένεια, βλέπω ότι κάτι πάει στραβά με μένα.

Αναρωτιέμαι. Τι είναι αυτό που με έχει κάνει να θ    ”Πάλι έχω γίνει  έξαλλη”, ”θα εκραγώ απ΄τα νεύρα που έχω”, ”μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι”… Φράσεις που όλοι τις έχουμε πει, συναισθήματα που όλοι νιώθουμε…Και τότε η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και νιώθουμε πως το μόνο που μπορεί να μας ηρεμήσει είναι να ουρλιάξουμε! Οκ…απλά έχουμε θυμώσει!

 Ας το παραδεχτούμε: Πόσες φορές δεν έχουμε καθήσει  μπροστά στον καθρέφτη και έχουμε εστιάσει στις ατέλειές μας; Στα λεπτά χείλη που θα έπρεπε να είναι πιο σαρκώδη, στα μαλλιά μας που είναι τόσο λαμπερή, στην κοιλιά μας που θα έπρεπε να είναι πιο καλλίγραμμη… Και με συνοπτικές διαδικασίες καταλήγουμε, σε όλα εκείνα που θέλουμε να αλλάξουμε, σε όσα μας κάνουν να μην είμαστε τόσο όμορφοι ή αδύνατοι ή γοητευτικοί.  

Είναι κάποιες μέρες που οι περισσότεροι αναθεματίζουμε το ξυπνητήρι όταν το ακούμε το πρωί να μας καλεί να σηκωθούμε. Δεν έχουμε διάθεση για δουλειά και η κούραση μας υπερνικά. Η μέρα στο γραφείο δεν βγαίνει εύκολα και συνήθως «σερνόμαστε» μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στο σπίτι μας.

 Πεθερά - νύφη: Από τις πιο αμφιλεγόμενες σχέσεις που έχουν κατά καιρούς προκαλέσει ατελείωτες ώρες συζητήσεων.

Την κυνηγούμε και προσπαθούμε να την έχουμε στη ζωή μας όσο γίνεται περισσότερο. Και εκείνη εύκολα ξεφεύγει. Άλλοτε πάλι όταν τη βιώνουμε προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να την κρατήσουμε- αν γίνεται για πάντα. Πάμπολλες φορές θεωρούμε πως δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθούμε μαζί της…Ας σας το αποκαλύψω: μιλώ για το συναίσθημα της χαράς.

Κάποιες φορές μια λάθος συνεννόηση, άλλες ένα άνοστο φαγητό και κάποιες άλλες τα ρούχα που δεν έχουν τακτοποιηθεί

Φαινόμενο της εποχής μας που έχει πια αποκτήσει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας μετακομίζουν σε άλλους χώρες ευελπιστώντας να βρουν μια καλύτερη μοίρα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν φεύγουν όλοι για τους ίδιους λόγους. Για άλλους ανθρώπους η μετοίκηση φαντάζει ως η μόνη ίσως επιλογή προκειμένου να επιβιώσουν. Για κάποιους άλλους πάλι είναι μια ευκαιρία προκειμένου να αποκτήσουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, παρότι στη χώρα τους δεν αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες.

Τα τρία τελευταία χρόνια η λέξη που παμψηφεί έχει βγεί τις περισσότερες φορές από τα χείλη όλων μας είναι αναμφίβολα η κρίση..Ανεργία,απολύσεις,δυσβάσταχτοι φόροι και ένας καθημερινός αγώνας για επιβίωση που αναδεικνύεται σε αγώνα δρόμου για πρωταθλητές…

«Με πιάνει κατάθλιψη και δεν έχω ενέργεια»

«Δεν έχω πια καθόλου χρόνο για τον εαυτό μου»

«Έχω δυσκολία να κοιμηθώ ή να χαλαρώσω και με πιάνουν συχνά πονοκέφαλοιι»

 «Μέχρι τα 35 μου, έλεγα ότι αυτό που θέλω είναι να απολαύσω τη ζωή μου & την ελευθερία μου. Τα τελευταία χρόνια, όμως, που αρχίζω να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να κάνω οικογένεια, βλέπω ότι κάτι πάει στραβά με μένα.

Αναρωτιέμαι. Τι είναι αυτό που με έχει κάνει να θ    ”Πάλι έχω γίνει  έξαλλη”, ”θα εκραγώ απ΄τα νεύρα που έχω”, ”μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι”… Φράσεις που όλοι τις έχουμε πει, συναισθήματα που όλοι νιώθουμε…Και τότε η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και νιώθουμε πως το μόνο που μπορεί να μας ηρεμήσει είναι να ουρλιάξουμε! Οκ…απλά έχουμε θυμώσει!