ή ως πρόεδρος. Φιλοδοξεί πως θα είναι το απαύγασμα όσων έχει ζήσει έως τώρα, ως λάτρης του ποδοσφαίρου («είναι η ψυχική μου διέξοδος»), ως ηγέτης σωματείου, αλλά και ως νομικός. Είναι εκεί όπου τον «έβγαλαν» όσα έχει ζήσει, όσα έχει αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Sport24.gr μιλά για «ομάδες σφραγίδες», για «πελάτες που έχουν γίνει πια αντίπαλοι», για τη βασική διαφορά που έχει από τους άλλους ιδιοκτήτες ΠΑΕ.
Αποκαλύπτει πώς θα διαχειριστεί «την παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου», απαντά σε ερώτηση για τις εκρήξεις του, και αναλύει εκτενώς τη διαφορά μεταξύ της Πάτρας και της Λάρισας, αλλά και το κοινωνικό κίνημα που επιχειρείται στη θεσσαλική πόλη -και ενδεχομένως να τον οδηγήσει στην πρώτη έκπτωση της καριέρας του στα δικαστήρια.
Σε μια από τις πιο δύσκολες εποχές, για την Ελλάδα, αποφασίσατε να αγοράσετε τις μετοχές της ΠΑΕ ΑΕΛ. Τι ακριβώς σκεφτόσασταν;
«Στη ζωή μου δεν έχει αλλάξει κάτι. Εκείνο που έχει αλλάξει είναι η αγωνία για το μέλλον, που προηγουμένως δεν υπήρχε. Και δεν αφορά το προσωπικό μου μέλλον. Στην ηλικιακή καμπή που βρίσκομαι, περισσότερο σκέφτεσαι την κάθε ημέρα, σαν τελευταία ημέρα. Οπότε, το να κάνω αυτό που μου αρέσει, σαν διέξοδο, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ να ασχολούμαι με τα παιδιά μου, που είναι το πρώτιστο από όλα. Μου αρέσει πάρα πολύ και είναι σχεδόν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, η εργασία μου, που ξεκινά από τις 8.30 το πρωί στα δικαστήρια και δεν έχει ώρα που τελειώνει. Το κομμάτι αυτό της ζωής μου, που αφορά τη ψυχική διέξοδο, είναι το ποδόσφαιρο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και δεν θυμάμαι από τότε που άρχισα να φορώ ένα ποδοσφαιρικό σορτσάκι, να μην προσδοκώ με τον ίδιο τρόπο να έρχεται το σαββατοκύριακο να παίξω. Όσα χρόνια και αν έπαιζα -έπαιζα έως 41 χρόνων και σε πολύ καλό επίπεδο. Συγχρόνως ήμουν από τα 25 μου χρόνια καταξιωμένος δικηγόρος. Είχα το πρώτο μεικτό ορκωτό δικαστήριο, 25 ετών. Και ήταν η δίκη του Ρωχάμη. Όχι μια τυχαία δίκη.
Μέχρι λοιπόν, την ημέρα που αποφάσισα να μην ξαναπαίξω σε επίπεδο συλλογικό -και τότε δεν υπήρχε επαγγελματικό ποδόσφαιρο- πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Όταν πέρασε το χρονικό διάστημα της αγωνιστικότητας, έμεινε ένα τεράστιο κενό. Αντιλαμβανόμενοι πολλοί το πάθος που έχω για το ποδόσφαιρο, άρχισαν να με προσκαλούν ουσιαστικά να χρηματοδοτώ τις ομάδες τους. Γιατί αυτό είναι ουσιαστικά, αυτό που κάνει ο πρόεδρος ερασιτεχνικού σωματείου ή ο ιδιοκτήτης μιας Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρίας. Η οργάνωση και η χρηματοδότηση. Η εξασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας. Εκτός και αν είσαι πια, ο ιδιοκτήτης ομάδας της Super League που έχει περισσότερα έσοδα από έξοδα. Και αυτό ισχύει μόνο για τις ομάδες «σφραγίδες»».
Τι εννοείται με το «ομάδες σφραγίδες»;
«Είναι αυτές που “χουν λίγους οπαδούς. Όσο μεγαλύτερο είναι το κοινωνικό γεγονός -και αυτό το σηματοδοτεί το εύρος της ομάδας, οι οπαδοί της-, τότε τόσο πιο δύσκολο είναι το εγχείρημα. Για να ικανοποιείται ο μεγαλύτερος αριθμός οπαδών, για παράδειγμα στον Ολυμπιακό, πρέπει να βάζεις όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα. Να “χεις αξιολογότερους παίκτες, αξιολογότερους προπονητές, ώστε να μένουν ικανοποιημένοι. Αλλιώς είναι ανικανοποίητοι. Αυτοί λοιπόν, που κερδίζουν χρήματα στο ποδόσφαιρο είναι αυτοί που έχουν τις ομάδες «σφραγίδες». Δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Οι 50, 100 που πηγαίνουν στο γήπεδο είναι οι φίλοι τους, οι συγγενείς των ποδοσφαιριστών τους και το μόνο που κάνουν, έτσι όπως οργανώθηκε το ποδόσφαιρο με τα χρήματα από το τηλεοπτικό συμβόλαιο, από τον ΟΠΑΠ και τους χορηγούς (αυτούς που “χουν ανάγκη μέσω του τηλεοπτικού προϊόντος να προβάλουν την επιχείρηση τους), είναι να κερδίζουν. Πολλοί από αυτούς έχουν γίνει πολύ πλούσιοι. Ειδικά σε κάποιες από τις περιφερειακές ομάδες που είναι κοντά στην Αθήνα, οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν εργαστεί ποτέ. Εδώ στην Αθήνα πάλι, παλιές ομάδες που ήταν να τις βλέπει μόνο ο ιδιοκτήτης και κάποιοι φίλοι, αυτοί που τις είχαν δεν έχουν κάνει καν φορολογική δήλωση. Αυτοί έχουν βγάλει λεφτά από το ποδόσφαιρο».
Δεδομένα τα πάθη τα πληρώνεις. Αλλά είναι δυνατόν μόνο να δίνετε;
«Εγώ δεν είμαι τέτοιος. Εργάζομαι πάρα πολλά χρόνια και πολύ σκληρά και έχω διαλέξει σαν ψυχική ισορροπία, αντί να μαζεύω τα λεφτά στην τράπεζα, να τα βάζω στο ποδόσφαιρο. Και έτσι, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έβαλα όλες μου τις οικονομίες και πήρα τη Λάρισα. Που δεν θα το έκανε κανείς. Αυτό εκτιμάται από όλους. Στη Λάρισα ήδη, το αναφέρουν ως γεγονός πολύ σημαντικό, ενώ δείχνει τη διάθεση που υπάρχει, για να δημιουργηθεί κάτι υγιές».
Ποια είναι αυτή η ομάδα σε αριθμό, που αναλαμβάνετε;
«Ιδιοκτήτης έχω υπάρξει μόνο δυο ομάδων, μέχρι σήμερα. Του ΠΑΣ Γιάννινα και της Παναχαϊκής. Το ότι είμαι ιδιοκτήτης εδώ και λίγες ημέρες, και της Λάρισας είναι ίσως η μεγαλύτερη τιμή για έναν άνθρωπο, να έχεις τις μετοχές, να διοικείς και να εξασφαλίζεις το παρόν και το μέλλον τέτοιων ιστορικών ομάδων. Βλέπετε αντίστοιχες ομάδες και πιο μεγάλες από αυτές, πού βρίσκονται. Μη βλέπετε την ΑΕΚ που θα παίξει του χρόνου στη Super League. Σκεφτείτε την ΑΕΚ των προηγούμενων ετών. Τον Άρη της σημερινής πραγματικότητας. Τον ΟΦΗ της σημερινής πραγματικότητας. Τον Ηρακλή, τι τράβηξε. Τον Παναθηναϊκό, τι τράβηξε εάν δεν υπήρχε η συνετή διαχείριση και οικονομική οργάνωση, από τον Αλαφούζο. Στα πρόθυρα της καταστροφής. Τον Ολυμπιακό της καταστροφής, της μετά Κοσκωτά εποχής. Τον Ολυμπιακό της καταστροφής, της μετά Σαλιαρέλη εποχής. Το ΠΑΟΚ μέχρι που να εμφανιστεί ο Σαββίδης. Την αγωνία των οπαδών τους. Την εξαφάνιση τους από το αγωνιστικό προσκήνιο. Και πόσες άλλες είναι οι ιστορικές ομάδες που κάθε μέρα εξαφανίζονται, που δεν υπάρχουν πουθενά. Αν έχεις τη δυνατότητα, λοιπόν και σε εμπιστεύονται να αγοράζεις τις μετοχές αυτών των ομάδων και αν μπορείς πραγματικά να τις διοικείς σωστά, αυτό είναι κάτι υπέροχο. Και θα μείνει και στην ιστορία. Είναι κάτι που θα κληροδοτήσω στα παιδιά μου, όταν εγώ δεν θα υπάρχω. Και είναι βέβαιο πως θα συζητιέται από όλους.
Διάβασα έναν τίτλο εφημερίδας, που έγραφε «Κούγιας… επικρατείας». Και είναι πράγματι γεγονός. Δεν υπάρχει προηγούμενο ανθρώπου που να “χει τέτοια επιτυχία στην επαγγελματική του ζωή, να καταφέρει να “χει βγάλει όλα αυτά τα χρήματα, τα οποία τελικά τα έχει διαθέσει. Γιατί δεν τα επενδύω. Επένδυση είναι όταν πρόκειται να κερδίσεις. Ουσιαστικά, τα χαρίζεις. Τι να σκεφτώ; Τα χρήματα του Άρη Πετρούπολης επί 11 χρόνια; Να σκεφτώ τα χρήματα για την εξυγίανση του ΠΑΣ Γιάννινα; Τα χρήματα για την εξυγίανση της Παναχαϊκής; Που δεν έχω πάρει ποτέ από το ποδόσφαιρο ούτε καν τα έξοδα των μετακινήσεων; Την Πετρούπολη την βρήκα στη Γ” κατηγορία Αθηνών. Και έφτασε να είναι η καλύτερη ομάδα των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων και να είναι κάθε χρονιά δεύτερη. Ανέβαινε ο πρώτος τότε, στην Δ” Εθνική. Ανέβαιναν λοιπόν, αντί της Πετρούπολης που είχε ποδοσφαιριστές επιπέδου Super League και έναν υγιή πρόεδρο, το Αιγάλεω του Θωμά, η Αγία Ελεούσα… του Θωμά, το Χαϊδάρι του Θωμά ή ο Ακράτητος του Δημάρχου Άνω Λιοσίων, ο λεγόμενος και «ακάθαρτος». Ο Αχαρναϊκός…»
Αυτά δεν σας πτόησαν;
«Όχι. Γιατί να με πτοεί; Το ποδόσφαιρο είναι κομμάτι της ζωής μου, της προσωπικής μου κουλτούρας. Δεν μπορώ να ζήσω, χωρίς να συμμετέχω στην κοινωνική εκδήλωση που λέγεται «ποδόσφαιρο». Με τι άποψη όμως; Με την αγωνία του να φτιάξεις μια πολύ ωραία ομάδα, να τη δεις να είναι όμορφη ομάδα στον αγώνα μέσα, με την αγωνία του τι θα γίνει στον αγώνα της Κυριακής, την αγωνία κατά τη διάρκεια του αγώνα που υπάρχουν απρόοπτα. Την αγανάκτηση για τον αλήτη τον διαιτητή, που σε «κλέβει». Την αγανάκτηση για τον ποδοσφαιριστή που είναι «στημένος», που τον έχεις πληρώσει και τον βλέπεις να είναι στημένος, του πώς θα διαχειριστείς αυτό το δεδομένο. Την αγανάκτηση για τον προπονητή, που ενώ τον επέλεξες ως τίμιο άνθρωπο, βλέπεις να παίζεις παιχνίδια από αυτά του σκοτεινού παρασκηνίου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και πραγματικά στο τέλος, να διαχειρίζεσαι αυτό το απρόοπτο και τελικώς να παίρνεις αποφάσεις, που εκείνη τη στιγμή μπορούν να σε στενοχωρούν πάρα πολύ και κάποιοι να τις ερμηνεύουν αρνητικά, αλλά στη διάρκεια όταν βλέπουν μια ομάδα που εσύ την έχεις πάρει ένα ναυάγιο, μια στάχτη, κατακαημένη στην κυριολεξία, όπως ήταν ο ΠΑΣ Γιάννινα με 14 εκατομμύρια χρέος, να φεύγεις και να την αφήνεις με προπονητικό κέντρο, χωρίς ένα ευρώ χρέος. Με ένα πολύ καλό πρόσωπο προς τα έξω. Είκοσι πέντε ποδοσφαιριστές δικούς της, με 3-4-5 χρόνια συμβόλαια. Να μην είναι εκτεθειμένη πουθενά. Ο πρόεδρος να έχει κάνει αγώνα, εκείνη την εποχή, να εξυγιάνει το ποδόσφαιρο. Το ίδιο συνέβη με την Παναχαϊκή. Την πήρα στην τετάρτη εθνική, κερδίσαμε πρωταθλήματα με αίμα, με τον Μπέο, τον Τσακογιάννη απέναντι μας, όπως φαίνεται από τα «στημένα» του 2011...».
Αυτό ρωτώ. Τα διαδοχικά απρόοπτα, όπως τα χαρακτηρίσατε, δεν ήταν λόγος να φύγετε;
«Μα δεν είναι απρόοπτα. Είναι η παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εγώ μεγάλωσα με το ποδόσφαιρο. Και ίσως να το αγάπησα, γιατί δεν καταλάβαινα ότι και τότε πιθανόν να γίνονταν τέτοια παρατράγουδα, σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Γιατί και τότε υπήρχε η φήμη του Ασπρογέρακα που στήνει τους διαιτητές. Η φήμη της πουλημένης ΕΠΟ που ήταν στημένη επί Χούντας και έκανε ό,τι ήθελε η κυβέρνηση της Χούντας. Αλλά όταν είσαι 10 και 12 χρόνων, δεν μπορείς να σκεφτείς όλα αυτά. Όταν δεν διοικείς ένα σωματείο ή μια ΠΑΕ, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Η διαφορά ποια είναι; Σε έναν άνθρωπο σαν και εμένα που δεν βασίζει στο ποδόσφαιρο την παρουσία του στη ζωή ή τη δημοσιότητα που αντιμετωπίζει ή την οικονομική επιβίωση, είναι θέμα συστήματος αξιών. Δηλαδή, δεν μπορώ να δεχτώ να με κερδίσει ποτέ ο Μπέος και ο Τσακογιάννης. Σε ένα ευνομούμενο κράτος, που έχω ξεχωριστεί θέση στη δουλειά μου και βοηθάω τη δικαιοσύνη να λειτουργεί, αυτό που δεν κατάλαβαν αυτοί οι κακοποιοί, είναι πως όταν πλήττουν εμένα, γνωρίζω το πώς να τους αντιμετωπίσω -όχι με τα πιστόλια, όπως λειτουργούν αυτοί, ούτε με τους εκβιασμούς, ούτε με τα στημένα για να κερδίσουν όλοι μαζί. Ξέρω πώς λειτουργεί η δικαιοσύνη. Δεν έκανα κάτι άλλο από το να ενεργοποιήσω τη δικαιοσύνη. Βέβαια, με τεράστιο οικονομικό κόστος. Γιατί είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που συμμετέχει τόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο και δεν έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ. Δεν έχω πάρει μια τηλεοπτική επιχορήγηση. Δεν έχω πάρει επιχορήγηση από χορηγό. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι είναι εντελώς διαφορετικός ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζω τα πράγματα. Και παίζει ρόλο η αφετηρία που έχω στη ζωή μου».
«Αυτοί που είναι απέναντι μου, ήταν πελάτες μου!»
Του ζητήσαμε να διευκρινίσει τι εννοεί όταν λέει «η αφετηρία που έχω στη ζωή μου», για να τον ακούσουμε να λέει πως «αν μπορεί να πάει κάποιος στο σπίτι μου στην Πετρούπολη, που μέναμε με τους γονείς μου, το 1951 που γεννήθηκα, θα έβλεπε πως δεν είχε νερό, ενώ υπήρχε ένα εξωτερικό μπάνιο. Την ίδια ώρα, η μητέρα μου ήθελε να κάνουμε κάθε μέρα μπάνιο. Έπρεπε να βγαίνεις έξω, να σε βάζει σε ξύλινη σκάφη και με μια κατσαρόλα που ζέσταινε στη σόμπα, να σε πλένει με πράσινο σαπούνι. Την άλλη μέρα, έπρεπε να περπατήσεις οκτώ χιλιόμετρα για να φτάσεις στο σχολείο, να πας να παρακολουθήσεις το γυμνάσιο και το λύκειο, να τελειώνεις, να αντιπαλεύεις για να μπεις στη νομική, με παιδιά καταξιωμένων δικηγόρων, επιχειρηματιών, υπουργών και να καταφέρνεις να διακρίνεσαι. Να ξεκινάς την καριέρα σου, με ντεσαβαντάζ και πάλι να καταφέρνεις να διακρίνεσαι, πώς θα σε πτοήσει ο οποιοσδήποτε της εγκληματικής οργάνωσης του 2011 της Παπανδρέου ή της εγκληματικής οργάνωσης του 2015, του Ανδρεάδη; Για πρωινό τους βλέπω αυτούς! Ή θα με πτοήσει το σύστημα που “χουν δημιουργήσει κάποιοι, με κάποιες εφημερίδες, συλλογικές. Ή κάποια μέσα μαζικής ενημερώσεως, όπως τα sites που ελέγχουν και με δυσφημούν; Που προσπαθούν να πλήξουν τη δική μου αρτιότητα, την επάρκεια που δοκιμάζεται στα δικαστήρια κάθε μέρα και με εμπιστεύονται και με πληρώνουν για αυτό -άνθρωποι από τον πιο φτωχό έως τον πιο πλούσιο της Ελλάδας-, για να κάνω τις πιο σημαντικές δίκες. Τι να με πτοήσει λοιπόν; Οι άνθρωποι που είναι σήμερα απέναντι μου, είναι παλιοί μου πελάτες και τους έχω υπερασπιστεί για να μην πάνε φυλακή, για όλη τους τη ζωή, γιατί κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονίες. Ή κατηγορήθηκαν για παράνομες πράξεις, οικονομικού εγκλήματος και ακόμα πρέπει να μου ανάβουν κερί, όταν πηγαίνουν στην εκκλησία, για να είμαι καλά εγώ και τα παιδιά μου. Για ποιο λόγο να πτοηθώ ή να αλλάξω τρόπο ζωής;».
Δεν συμφωνείτε πως κάποια ξεσπάσματα που είχατε κατά καιρούς, πλήττουν αυτό που προσπαθείτε να επιτύχετε γενικότερα;
«Εννοείται αυτό που φαίνεται στο προσκήνιο. Κάποιες στιγμές. Θα ήταν υπέροχο να μπορείς να κοντρολάρεις σε δισεκατομμύρια στιγμές, γιατί οι ζωή μας είναι δισεκατομμύρια στιγμές στην ηλικία που βρίσκομαι εγώ, τον εαυτό σου. Αν υπάρχει αυτός ο τέλειος άνθρωπος, που να “χει μια τέτοια πίεση σε αυτό το ποδοσφαιρικό προσκήνιο και παρασκήνιο που υπάρχει και να μην έχει κάποιες άτυχες στιγμές, να μου τον φέρετε και εμένα να τον δω. Το κακό με εμένα είναι πως επειδή είμαι διάσημο πρόσωπο, εδώ και 40 χρόνια, από την πρώτη μου δίκη που κάλυπταν σε 15 σελίδες στις εφημερίδες και στο ραδιόφωνο, γιατί τότε δεν υπήρχε τηλεόραση -μόλις είχε αρχίσει να εμφανίζεται η δημόσια τηλεόραση. Υπάρχει ένα θέμα. Είσαι αυτός που είσαι. Συμμετέχεις στο ποδόσφαιρο. Η καθημερινή σου συμπεριφορά στο ποδόσφαιρο, είναι σαν το γάργαρο νερό. Γιατί αν υπήρχαν συμπεριφορές ανέντιμες, στο ποδόσφαιρο, φαντάζεστε τι θα είχε γίνει. Πόσο θα είχαν προβληθεί από ανθρώπους που είναι πανίσχυροι».
Ποιο ήταν το γενικότερο κόστος;
«Όταν εγώ τόλμησα να αμφισβητήσω την κυριαρχία Βαρδινογιάννη, τότε, ως αντιπρόεδρος του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, καταλαβαίνετε τι κόστος είχα. Όταν τόλμησα να αμφισβητήσω την κυριαρχία της εγκληματικής οργάνωσης του 2002, που έβγαλε ο Τριανταφυλλόπουλος, ως πρόεδρος του Άρη Πετρούπολης, καταλαβαίνετε τι κόστος είχε. Ήταν υποτίθεται από πίσω ο Κόκκαλης, που έλεγχε τότε την Ελλάδα. Όταν αποφάσισα να αντιδράσω το 2011 και απέναντι μου ήταν αυτό το οργανωμένο έγκλημα, με τον Τσακογιάννη, με τον Μπέο, με αυτούς τους επικίνδυνους ανθρώπους και τους υπαλλήλους της ΕΠΟ και με «ομπρέλα» τεράστιους επιχειρηματίες, αντιλαμβάνεστε τι κόστος είχα. Και δεν είναι μόνο το οικονομικό κόστος, που είναι τεράστιο. Όλα μου τα χρήματα που έχω κερδίσει, τα έχω διαθέσει για να αντιπαλεύω με αυτούς και να συντηρώ μια ομάδα, την οποία δεν την αφήνουν να έχει έσοδα. Δηλαδή, τον ΠΑΣ Γιάννινα τρία χρόνια δεν τον άφηναν να ανέβει Super League. Ανέβαινε ο Θρασύβουλος. Ανέβαινε ο Πανθρακικός που δεν υπήρχε στο προσκήνιο. Ανέβαινε ο Αστέρας Τρίπολης, που είχε εμφανιστεί τότε με τους Σαουδάραβες όπως τους έλεγαν, που ήταν βέβαια Έλληνες, οι οποίοι εργάζονταν στη Σαουδική Αραβία και κανείς δεν τους έλεγχε. Και ο ΠΑΣ Γιάννινα έμενε για ένα βαθμό έξω. Όταν ήμουν στην Παναχαϊκή, προτίμησαν να ανεβάσουν τον Πλατανιά με ό,τι σημαίνει αυτό για την υποδομή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για το περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και βγαίνουν οι κασέτες, με καθυστέρηση τριών ετών και σε δικαιώνουν. Ότι συνεννούντο ποιον διαιτητή θα βάλουν…».
«Η Λάρισα δεν είναι Πάτρα»
Η απορία που ακόμα δεν είχε απαντηθεί, ήταν τι περιμένει πως θα αλλάξει, όταν επί χρόνια -όπως λέει και επιμένει- είναι όλα ίδια. «Η Λάρισα δεν είναι Πάτρα. Αυτό είναι το πρώτο που αλλάζει. Η Λάρισα, αν την πειράξεις, ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο. Στην Πάτρα τους πήραν τη συνεταιριστική τράπεζα που είχαν, υγιέστατη τράπεζα με 360 εκατομμύρια αποθεματικό και δεν κουνήθηκε φύλλο. Τους την πήγαν από τη μια μέρα, στην άλλη σε μια συστημική τράπεζα, για να ενισχύσουν τη συστημική τράπεζα, με τα μετρητά των Πατρινών. Στην Πάτρα έγινε αυτό που έγινε με τον Απάρκιολη και Κάμπαξη και δεν… Σε άλλη πόλη, δεν θα είχαν φύγει ποτέ οι διαιτητές, με αυτά που έγιναν -και τώρα είναι κατηγορούμενοι. Στη Λάρισα, πήγαν μια φορά να τους κλέψουν ένα πρωτάθλημα, αν θυμάσαι με τον Τσίγκοφ και κόπηκε η Ελλάδα στη μέση, για μήνες».
Ποια μπορεί να είναι (ή να γίνει) η ειδοποιός διαφορά;
«Στη Λάρισα, ο κόσμος είναι Λάρισα. Δεν είναι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και επειδή δεν παίζουν στην πόλη ή δεν μπορούμε να πάμε την Κυριακή αυτή, στην Αθήνα, για να δούμε την ομάδα τους, είμαστε Παναχαϊκή και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε κριτική. Στη Λάρισα, η Ερασιτεχνική δεν έκανε ποτέ καταγγελία, να διαλυθεί η Επαγγελματική γιατί χρωστούσε 10.000 ευρώ. Στη Λάρισα, δεν υπάρχει περίπτωση να “χει ιδιόκτητο γήπεδο η ερασιτεχνική και να μη το δίνει στην επαγγελματική. Όταν μάλιστα, ο ιδιοκτήτης της επαγγελματικής είναι αυτός που “χει φτιάξει το γήπεδο, το οποίο ήταν εγκαταλελειμμένο από χρόνια. Δεν σκέφτηκε να τους πάρει ένα χαρτί, ότι θα παίζει τζάμπα για όλη τους τη ζωή και να τους δώσει κάποια ποσοστά συμμετοχής, στα κέρδη. Στη Λάρισα, δεν υπάρχει περίπτωση να φτιάξεις το προπονητικό κέντρο και επειδή η ερασιτεχνική θέλει να σου κάνει πόλεμο, να σου κόψει το νερό. Για να μην έχεις πρόσβαση. Όχι γιατί δεν πληρώνεις το νερό.
Στη Λάρισα δεν υπάρχει περίπτωση ο Δήμος, να μη δώσει το δημοτικό στάδιο, το οποίο φτιάχτηκε με χρήματα του ελληνικού λαού -δεν το έφτιαξε ο Δήμαρχος μόνος του και η παρούσα δημοτική αρχή- γιατί είναι της φιλοσοφίας ότι το γήπεδο ανήκει σε όλο τον ελληνικό λαό και δεν μπορεί να παραχωρείται σε επαγγελματική ομάδα. Και έτσι να μην παίρνεις αδειοδότηση και να μην μπορείς να κάνεις μεταγραφές, γιατί δεν έχεις γήπεδο να δηλώσεις και αναγκάζεσαι να πηγαίνεις στην Κόρινθο να παίζεις, στην Κάτω Αχαγιά ή στο Αίγιο ή στη Ναύπακτο. Αυτή είναι η διαφορά της Λάρισας, με την Πάτρα. Και αυτό θα φανεί και στα χρόνια. Στη Λάρισα ο Δήμαρχος έδωσε δημόσια γη, δωρεάν για να κατασκευάσει ο ιδιοκτήτης το γήπεδο που έφτιαξε. Στη Λάρισα ο Δήμαρχος Τίρναβου, έδωσε δημόσια γη για να γίνει προπονητικό κέντρο. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε ποια είναι η διαφορά. Το ίδιο και στα Γιάννενα. Συμπεριφορές, σαν και αυτές που αντιμετώπισα στην Πάτρα, να “χεις πάρει μια ομάδα με 3.300.000 ευρώ χρέη και να την έχεις εξυγιάνει, να “χεις φτάσει τα χρέη σε τρία χρόνια στα 400.000 ευρώ. Συγχρόνως να “χεις πάρει την ομάδα από τα τοπικά πρωταθλήματα, ουσιαστικά, γιατί εκεί θα ήταν με τα χρέη και να την έχεις φτάσει στα πρόθυρα της Super League. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να αγωνίζεσαι με όλο το κατεστημένο και να παίρνει πρωτάθλημα η ομάδα, έως τη Β” και να μη σε βραβεύει κανείς. Να μη σε καλεί η ΕΠΣ, γιατί είναι προσκείμενη στην ΕΠΟ και επειδή έχεις κάνει την κόντρα με την ΕΠΟ και τους έχει μηνύσει, δεν σε καλούν στις εκδηλώσεις τους. Το καταλαβαίνετε αυτό;».
«Έχω συμφωνήσει με τον Τάσο Κυριάκο, θέλω τον Γκέκα»
Στα πρώτα πράγματα που είπε, ως νέος ιδιοκτήτης της ΑΕΛ, ήταν πως το ντόπιο στοιχείο θα είναι έντονο, ότι θα υπάρχει συνασπισμός δυνάμεων της πόλης και μέρος των εσόδων θα το προσφέρετε στους άπορους. Είναι αυτές οι κυρίαρχες σκέψεις και τι χρειάζεται για να γίνουν πράξεις; «Όλα αυτά θα γίνουν. Αν συσπειρωθεί η Λάρισα, υπάρχουν έσοδα. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες τα χρησιμοποίησαν για να ενισχύσουν την ομάδα και να κερδίσουν και αυτοί πάρα πολλά χρήματα. Γιατί υπήρξε ιδιοκτήτης στη Λάρισα, που «έβγαλε» πάρα πολλά χρήματα. Κάποια στιγμή, όταν ήταν η ομάδα στη Super League, είχε απίστευτα έσοδα. Ειδικά όταν κατέκτησε το κύπελλο και συμμετείχε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Πάρα πολλά έσοδα. Η δική μου φιλοσοφία ζωής -και αυτό το περίμενα πάντοτε, δηλαδή, να “χω έσοδα- είναι άλλη. Δεν είμαι επιχειρηματίας. Ο σκοπός μου ποιος είναι; Φέτος, του χρόνου, τα επόμενα χρόνια που είναι βέβαιο πως η κρίση θα μείνει στην Ελλάδα, όποιος είναι ρεαλιστής το καταλαβαίνει, θα πρέπει να κάνουμε καλύτερη τη ζωή των Λαρισινών. Τα σπίτια θα “χουν προβλήματα επιβίωσης. Οι πατεράδες και οι μανάδες θα πρέπει να επιβεβαιώσουν το ρόλο τους, ως προς τα παιδιά τους. Και θα πρέπει να τους δώσουν διεξόδους. Το γήπεδο θα είναι διέξοδος. Με τη βοήθεια του Δήμου -και ήταν το πρώτο που έκανα-, από τις εισπράξεις θα «βγάζουμε» κάθε Κυριακή κάποια χρήματα να πηγαίνουν στα παιδιά που δεν έχουν να φάνε στα σχολεία, στις οικογένειες που δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα και το νερό. Όπως υπάρχει και το οπαδικό κίνημα, που κάνει μόνο του δράσεις. Θα πρέπει να το ενισχύσουμε και αυτό. Δεν ξέρω πώς θα λέγεται αυτή η βοήθεια προς τους Monsters, που είναι ένα τεράστιο κίνημα στη Λάρισα. Με ετερόκλητα στοιχεία. Κάποια παιδιά έχουν πολύ έντονη κοινωνική διείσδυση. Θέλουν να χρησιμοποιήσουν το ποδόσφαιρο. Η ΠΑΕ εκεί θα είναι βοηθός τους. Με ποια έννοια; Όχι για έκνομες πράξεις, αλλά σίγουρα για αυτό που χρειάζονται αυτά τα παιδιά, να βοηθήσουν το περιβάλλον τους. Αυτοί ξέρουν ποιους θα βοηθήσουμε. Πάλι θα βγει ένα ποσοστό από τις εισπράξεις, που θα το διαχειρίζονται εκείνοι. Εκεί πετυχαίνεις μια συνένωση, μια συσπείρωση γύρω από την ομάδα. Και εσύ τι απολαμβάνεις; Ένα γεμάτο γήπεδο, έναν κόσμο που χαίρεται ή στενοχωριέται, αλλά σε κάθε περίπτωση ζει, γιατί συμμετέχει. Και εκεί είναι και ο ρόλος του εγγυητή αυτής της προσπάθειας. Του ιδιοκτήτη. Εάν έχει αγωγή, παιδεία και αν έχει κάνει πραγματικά μια κοινωνική διείσδυση. Δεν χρειάζεται να ξέρεις κοινωνική ανθρωπολογία, για να καταλάβεις πώς λειτουργεί η κοινωνία σήμερα. Αν δεν το καταλάβεις, απέτυχες».
Να υποθέσω πως οι παίκτες είναι το σημείο απ” όπου θα ξεκινήσει η ενίσχυση του ντόπιου στοιχείου
«Είναι ξεκάθαρο πως σε ό,τι αφορά το τοπικό στοιχείο, αν δεν έχεις ντόπιους ποδοσφαιριστές, δεν κάνεις δουλειά. Πραγματικά θα ήθελα τον Γκέκα να τελειώνει την καριέρα του στη Λάρισα. Ήδη έχω συμφωνήσει με τον Τάσο Κυριάκο να παίζει έστω για πέντε λεπτά -είναι 36 χρόνων. Κανείς δεν το έκανε αυτό. Ο Νεμπεγλέρας είναι 41 χρονών, δεν μπορεί να βοηθήσει. Θα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι στη συνένωση. Θα πρέπει και ο Γκέκας να πει «ξέρεις κάτι; Έβγαλα εκατομμύρια ευρώ και δεν ξέρω τι να τα κάνω, όμως θέλω να πάω στην πόλη μου, στον τόπο μου, να με χαρούν. Όχι όταν λιώσω… τα παπούτσια και δεν μπορώ να περπατήσω, τότε θα πάω στη Λάρισα». Έλα τώρα να παίξεις, που μπορείς να παίξεις ακόμα και να βοηθήσεις την προσπάθεια να πάμε όλοι μαζί ψηλά. Ήδη στο περιβάλλον μου, έχω επιλέξει τον Θωμά Κυπαρίσση. Είναι σύμβολο για την πόλη. Στα δύσκολα χρόνια, στάθηκε. Δεν τον πρόλαβα στα Γιάννενα. Τον είχαν πριν από εμένα.
Θέλω Λαρισαίους από τη διοίκηση, έως τα αποδυτήρια. Εάν κάποιος πιστέψει σε εμένα, πως θα πληρώνω το ΙΚΑ και την εφορία και δεν θα εκτεθεί ο ίδιος, ας γίνει αυτός πρόεδρος. Ας μείνω πίσω από το παραβάν. Αυτή είναι η διείσδυση που πρέπει να κάνεις. Και αυτό, θα στο αναγνωρίσει ο κόσμος. Για μια υστεροφημία ζούμε».
Στην Ελλάδα σε όλα μετρά… το τελευταίο αποτέλεσμα. Πράγμα που σημαίνει ότι στο λάθος, δεν θα σας χαριστεί κανείς. Ακόμα και αν έχουν προηγηθεί 10 καλά
«Υπάρχει μια διαφορά. Εσύ κάνε το σωστό και ας κάνει το λάθος, ο άλλος. Επίσης, πρόβλημα είναι όταν κάνεις το λάθος και θες ο άλλος να σε συγχωρέσει. Προσπάθησε λοιπόν, να μην κάνεις το λάθος».
Άνθρωποι είμαστε, δεν γίνεται να μην κάνετε λάθος
«Για αυτό είμαι έτοιμος να κάνω και εκπτώσεις. Αν πραγματικά τους ενοχλεί που υπερασπίζομαι τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα, στην υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου -που έχει ενοχλήσει παιδιά από τους αντιεξουσιαστές, γιατί με είχαν συνηθίσει να υπερασπίζομαι τον δικό τους άνθρωπο, τον αρχηγό του ΕΛΑ ανιδιοτελώς. Όταν ανέλαβα τον Κορκονέα, έγινε το αντίθετο. Και στην Πάτρα έτσι αντιμετωπίστηκα. Ως δικηγόρος του Κορκονέα. Και αυτό είμαι έτοιμος να το διορθώσω».
Πώς;
«Δεν έχει τελειώσει η δίκη. Είναι σε εξέλιξη. Έχει τελειώσει ο πρώτος βαθμός. Αν το απαιτήσουν οι οπαδοί, γιατί τους ενοχλεί, δεν θα παραστώ. Είναι η πρώτη φορά που θα κάνω έκπτωση στην καριέρα μου. Κάτι που δεν ήθελα να κάνω ποτέ, αλλά όταν είσαι ηγέτης ενός κοινωνικού κινήματος, βεβαίως ένα πολύ μεγάλο κόστος θα το σηκώσω εγώ. Είναι θέμα συγκρότησης της προσωπικότητας σου. Δεν θα πάω στο Εφετείο, δεν θα πάω στον Άρειο Πάγο και θα το αιτιολογήσω».
Πηγή: sport24
Κούγια τη νούμερο έχει το εκατό
