Kι Όμως Υπάρχει Διέξοδος!

Πριν λίγες δεκαετίες, η Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς συγκρούστηκε με τους αλβανόφωνους του Κοσσόβου. Η στρατιωτική υπεροχή της ήταν αδιαμφισβήτητη – μπορούσε να διώξει όλους τους αλβανόφωνους από τα εδάφη που για χρόνια κατοικούσαν και να τους πετάξει στη θάλασσα. Η δύση τότε, μπρος στην ανθρωπιστική κρίση και στις αγριότητες που απειλούνταν, ζήτησε διαπραγματεύσεις αντί εχθροπραξιών. Ο Μιλόσεβιτς, υπό τη στήριξη της πλειοψηφίας των συμπολιτών του, δεν τους άκουσε. Μπήκε στο Κόσσοβο και καθάρισε. Δεν λογάριασε τις απειλές των δυτικών – θεώρησε πως μπλοφάρουν. Δεν πίστευε, ούτε ο ίδιος ούτε και κανένας άλλος, ότι θα μπορούσε στην αυγή του 21ου αιώνα να βομβαρδιστεί ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, και μάλιστα με πυρά χωρών που στο παρελθόν ήταν σύμμαχοι.

Δεν έχω σκοπό να αναλύσω το «δίκαιο» ή το «άδικο» των Σέρβων έναντι των Αλβανών. Άλλωστε το «δίκιο» είναι πολύ σχετική έννοια στην Ιστορία. Και διαμάχες γίνονταν και θα γίνονται, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια: ο τρόπος της διαμάχης. Η δύση (στην οποία ανήκουμε κι εμείς), καλώς ή κακώς έχει καταλήξει σε κάποιους κανόνες. Μπορείς να καβγαδίζεις όσο θέλεις με τον άλλον και ταυτόχρονα να παραμένεις φίλος, όσο ο καβγάς γίνεται μέσα στα πλαίσια των συμφωνημένων κανόνων. Όταν ας πούμε ο κανόνας λέει «δεν σφάζουμε γυναικόπαιδα, δεν κυνηγάμε αμάχους» - στους μεταξύ μας καβγάδες τουλάχιστον – είναι ένας κανόνας που πρέπει να γίνεται σεβαστός απ’ όλους. Και στο Κόσσοβο δεν έγινε σεβαστός από καμία πλευρά, με μεγαλύτερη ευθύνη βεβαίως, εξ ορισμού, να έχει η πλευρά του ισχυρότερου. Στη Γιουγκοσλαβία τότε ακούγονταν φωνές σαν του Καμμένου. Για «πατρίδες που μας ζητούν να παραδώσουμε», «για σημαίες που μας ζητούν να κατεβάσουμε», «για προγόνους που ποτέ δεν φοβήθηκαν» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα. Και η δύση απάντησε. Μέσα σε λίγες μέρες, η Γιουγκοσλαβία είχε βρεθεί 50 χρόνια πίσω. Τρεις ολόκληρες γενιές χαμένες. Ακόμα και σήμερα, κανείς δεν μιλάει γι’ αυτούς, σαν η χώρα να μην υπάρχει για την Ευρώπη. Βουλγαρία και Ρουμανία, μέλη πλέον της Ε.Ε. την έχουν ήδη ξεπεράσει κατά πολύ. Κι όλα αυτά επειδή κάποιοι νταήδες (από τα μετόπισθεν) αποφάσισαν πως η δύση μπλοφάρει. Πως δεν θα τολμήσει. Και έπαιξαν παραβιάζοντας τους κανόνες.

«Ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να απορρίψει η Μέρκελ το πρόγραμμά μας», έλεγε ο Αλέξης. «Θα το δείτε και θα ναι μέρα μεσημέρι…». «Δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί την παράταση της χρηματοδότησής μας ο Ντράγκι» έλεγε τέσσερις μόλις μέρες πριν, ο Γιάνης. «Δίνω στο ενδεχόμενο αυτό, τις ίδιες πιθανότητες που δίνω στο να μην ανατείλει ο Ήλιος…». «Οι τράπεζες δεν θα κλείσουν. Δεν πρόκειται να επιβληθεί περιορισμός στις αναλήψεις», δήλωνε μία μόλις μέρα πριν κλείσουν οι τράπεζες, ο Πάνος. Είναι ξεκάθαρο πλέον, πως στο τιμόνι της χώρας βρίσκονται άνθρωποι που διαβάζουν με λάθος τρόπο την πραγματικότητα. Προβλέπουν πράγματα που δεν συμβαίνουν κι αποτυγχάνουν να προβλέψουν αυτά που συμβαίνουν (και θα συμβούν). Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν πως όλα αυτά γίνονται κατόπιν σχεδίου. Δεν ισχύει. Αν ίσχυε, δεν θα είχε στραγγίσει η κυβέρνηση κάθε δημόσιο οργανισμό (Δήμους, Περιφέρειες, Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, Ασφαλιστικά Ταμεία κ.α.) από τα τελευταία τους ευρώ. Θα είχε κάνει τις κινήσεις της νωρίτερα, όσο ακόμα είχε κάποια λίγα λεφτά στο ταμείο. Αυτό που ζούμε, είναι το αποτέλεσμα της πλήρους αποτυχίας της κυβέρνησης, να διαβάσει σωστά τους εταίρους και την πραγματικότητα. Αποτέλεσμα ανικανότητας, ερασιτεχνισμού κι ατζαμοσύνης. Με τα συγκεκριμένα άτομα στο τιμόνι της χώρας, τα πράγματα είναι επικίνδυνα. (Επικίνδυνα βεβαίως για όσους δεν έχουν χρήματα στο εξωτερικό ή μεγάλα χρέη προς το δημόσιο. Για όσους έχουν, τα πράγματα είναι ρόδινα…!).

«Και τότε τι να κάνουμε; Να υποκύψουμε στους τοκογλύφους που θέλουν το κακό μας;». Πρώτον, κανένας τοκογλύφος δεν σε δανείζει με 1,5%... Δεύτερον, δεν μπορεί να θέλουν το κακό μας 18 χώρες, μικρές και μεγάλες, πλούσιες και φτωχές, βόρειες και νότιες και μέσα σ’ αυτές και η Κύπρος! Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς αρμενίζουμε στραβά, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Δεν μπορεί να κάνουν λάθος όλοι οι άλλοι. Δεν μπορεί ανάμεσα στους 18 να μην μπορέσαμε να πείσουμε ούτε έναν, να βρούμε έστω έναν σύμμαχο! Πρώτος και καλύτερος ζήτησε να κοπεί η χρηματοδότηση της Ελλάδας ο ηγέτης του ευρωπαϊκού ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ κόμματος, όχι οι χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ…! Αμερικάνοι, Καναδοί, Κινέζοι, Άγγλοι, Γάλλοι, αλλά και Ισπανοί, και Πορτογάλοι, και Ιρλανδοί, μας λένε όλοι το ίδιο πράγμα! Αυτό που ζητούν και οι θεσμοί από το 2010: κόψτε τα ελλείμματα, συμμαζέψτε το ασφαλιστικό, ανοίξτε επαγγέλματα και αγορές.

Ακόμη και σήμερα, την ώρα που η χώρα τινάζεται στον αέρα, η Ελλάδα χρηματοδοτεί με 600 εκ ετησίως το ασφαλιστικό ταμείο της ΔΕΗ (που δίνει συντάξεις που φτάνουν τα 2700). Λίγο λιγότερα δίνει στο ταμείο του ΟΤΕ. Η ΕΡΤ μας στοιχίζει περί τα 400 εκ. το χρόνο. (Θα μπορούσαμε άραγε να αντέξουμε σαν λαός να μην έχουμε δημόσια τηλεόραση και λυρική σκηνή για 2, 3 χρόνια, μέχρι να μπορούμε να αγοράσουμε φάρμακα και να πληρώνουμε γιατρούς στα δημόσια νοσοκομεία;). Ο ΟΣΕ μας «βάζει μέσα» περί τα 700 εκ το χρόνο, χρήματα αρκετά για να στέλνουμε κάθε επιβάτη του στον προορισμό του με ταξί (δεν είναι σχήμα λόγου – είναι υπολογισμένο) και να μας μένουν και ρέστα. Εξακολουθούμε να λειτουργούμε 431 (ακριβώς) δημόσιους οργανισμούς για την «αγροτική ανάπτυξη», κι όμως είμαστε έτοιμοι να χάσουμε κάθε μελλοντική αγροτική επιδότηση. Η κυβέρνηση σχεδόν συμφώνησε, με δική της πρόταση, στα περισσότερα μέτρα που της προτάθηκαν. Σκάλωσε στην αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά (που αναμένεται να αποφέρει γύρω στα 600 εκ στα δημόσια ταμεία) – και καλώς σκάλωσε! Αν όμως ήταν σοβαρή, θα έλεγε «δεν αυξάνω το ΦΠΑ στα νησιά, αλλά κόβω ή μειώνω την κρατική επιχορήγηση του ταμείου της ΔΕΗ. Μειώνω τις ανώτατες συντάξεις των ΔΕΚΟ. Ανοίγω την ΕΡΤ, αλλά του χρόνου». Αντί αυτών, που θίγουν το πελατειακό κράτος, προτιμά να πάρει στο λαιμό της μια ολόκληρη χώρα για πολλές γενιές, για να μπορέσει τάχα να γυρίσει εθνικά υπερήφανη. Ο Τσίπρας ξέρει πως οι πελάτες του θα ήταν οι πρώτοι που θα τον μούτζωναν, αν υπέγραφε ακόμα και όσα αυτός είχε προτείνει. Βρήκε λοιπόν τρόπο να δραπετεύσει. Αν δεν μπορεί μόνος του, ας ζητήσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Η δύση θα τιμωρήσει όποιον προσπαθήσει να παραβεί τους κανόνες του παιχνιδιού. Και μετά την αποχώρηση από το ταμείο λάθη δεν αναγνωρίζονται. Η Ελλάδα θα βρεθεί 10ετίες πίσω, μόνο και μόνο για να μην αναγκαστούν κάποιοι να παραδεχτούν πως οι ιδεοληψίες τους δεν ισχύουν, και πως οι ίδιοι απέτυχαν στις προσπάθειές τους.