Αυτός Ο Πάπας Δεν Θα Ζητήσει Ποτέ Συγνώμη!

Ακούς το απολύτως δικαιολογημένο παράπονο των αθλητριών της Εθνικής ομάδας μπάσκετ κατά την επιστροφή τους από το Eurobasket, από την Ουγγαρία για την εγκατάλειψη που ένιωσαν από την Ομοσπονδία τους, η οποία τις άφησε να προετοιμαστούν και να παίξουν ασυνόδευτες σε αυτό το τουρνουά και εκπλήσσεσαι. Κι ύστερα βλέπεις και το θράσος της Ομοσπονδίας, η οποία αντί να κάνει το ελάχιστο, δηλαδή να ζητήσει μια δημόσια συγγνώμη από αυτά τα κορίτσια που δεν τα πίστεψε και τα άφησε μόνα τους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, βγάζει και ανακοίνωση για να καλύψει την ιστορική γκάφα της να μην ενημερώσει την ομάδα για τα σενάρια πρόκρισης και σοκάρεσαι. Δεν σοκάρεσαι τόσο με την γκάφα της Ομοσπονδίας όσο με το θράσος της στη δεδομένη στιγμή.

Είσαι η Ομοσπονδία, και προφανώς ξέρεις από μόνη σου το μέγεθος και τη σημασία του λάθους σου να αφήσεις μόνη της την Εθνική ομάδα. Γιατί υπάρχεις, σαν διοίκηση Ομοσπονδίας αν όχι για να στηρίζεις ηθικά και έμπρακτα την Εθνική Ομάδα; Ακούς το απόγευμα της Δευτέρας τις αθλήτριες να βγάζουν, σχεδόν με κλάματα, το παράπονό τους για τη συμπεριφορά σου. Και η δημόσια απάντησή σου σε όλα αυτά είναι μια ανακοίνωση που με υπονοούμενα μειώνει τον προπονητή προκειμένου να βγάλεις από πάνω σου την ευθύνη για την γκάφα της διαφοράς των πόντων; Αυτό είναι που σε νοιάζει να πεις;

Προφανώς αυτό την νοιάζει την ΕΟΚ: να μείνει στη λεπτομέρεια και να τραβήξει την προσοχή της κουβέντας στη λεπτομέρεια ώστε να χαθεί από το βλέμμα της αθλητικής κοινωνίας η μεγάλη εικόνα: η εικόνα της εγκατάλειψης μιας Εθνικής ομάδας σε ένα μεγάλο τουρνουά. Μια εικόνα για την οποία θα έπρεπε να ντρέπεται από την πρώτη στιγμή η ΕΟΚ. Μια επιλογή για την οποία θα έπρεπε να έχει ζητήσει εδώ και μέρες δημόσια συγγνώμη η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης.

Αλλά ποιος να ζητήσει συγγνώμη; Ο πάπας Γιώργος Βασιλακόπουλος; Ο έχων το αλάθητο; Αν στη θέση του ήταν ένας Σαρρής ή ένας Γκιρτζίκης, δηλαδή αν η κουβέντα γινόταν περί της ευθύνης της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας για μια τόσο προκλητική επίδειξη αδιαφορίας και έλλειψης σεβασμού προς την Εθνική Ομάδα, τα media θα είχαν ζητήσει τη σύλληψη του προέδρου, θα τον είχαν ήδη καταδικάσει και θα ζητούσαν την άμεση απομάκρυνσή του από την Ομοσπονδία. Τον Πάπα όμως δεν τον αγγίζει διαχρονικά κανείς, ή μάλλον ελάχιστοι. Είτε αυτοί που έμεναν και μένουν έξω από τα ναυλωμένα τσάρτερ των αποστολών της Εθνικής, είτε αυτοί που έμειναν έξω από τα γραφεία Τύπου των διοργανώσεων, είτε αυτοί που λειτουργούν στη δημοσιογραφία με συνείδηση. Στην οικονομία των media όλοι αυτοί, ακόμη και αθροιστικά είναι ελάχιστοι συγκριτικά με το ρόστερ της ομάδας “φίλων Βασιλακόπουλου”.

Κάπως έτσι ανατράφηκε το “ελληνικό φαινόμενο Μπλάτερ” στο ελληνικό μπάσκετ. Κάπως έτσι ένας μπασκετικός παράγοντας, ο οποίος στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ είχε μεγαλύτερη από υπουργική δύναμη και στα χρόνια της ΝΔ κατάφερε να παραμείνει το ίδιο δυνατός, έφτασε να συμπεριφέρεται στην κοινωνία του μπάσκετ σαν αυτή να είναι το βασίλειό του. Να βάζει προπονητές στις Εθνικές δίχως καν να υπογράφει μαζί τους συμβόλαιο, να τους απομακρύνει όποτε εκείνος έκρινε δίχως αποζημίωση, να κόβει ή να προσθέτει παίκτες στο ρόστερ. Και να αποφασίζει αν θα συνοδέψει ή όχι την αποστολή της Εθνικής ομάδας των γυναικών με κριτήριο το αν έχουν ή όχι μεγάλες πιθανότητες διάκρισης. Λες και είναι ο πρόεδρος της ΠΑΕ ή της ΚΑΕ κι είναι δική του η ομάδα και μπορεί να τη συνοδεύει όποτε γουστάρει και όποτε δεν γουστάρει να την αφήνει ασυνόδευτη.

Μια διοίκηση που υπάρχει θεωρητικά μόνο για να υπηρετεί το άθλημα έχει μετατρέψει τους πάντες σε υπηρέτες της. Μια διοίκηση που έχει αγοράσει με χίλιους τρόπους το αλάθητο χρεώνει μόνο στους άλλους τις ευθύνες για τα δικά της σοβαρά λάθη, τα οποία ουδέποτε παραδέχεται. Ενας πρόεδρος που και μόνο λόγω ηλικίας (76) θα έπρεπε να έχει κάνει ήδη χώρο εδώ και χρόνια στις νεότερες γενιές που έχουν περισσότερη όρεξη και ενέργεια και – φυσιολογικά – πιο σύγχρονες αντιλήψεις για να διοικήσουν την Ομοσπονδία, την κρατά σφιγμένη στα νύχια του και την οδηγεί σε ντροπιαστικές συμπεριφορές σαν αυτή της υπόθεσης που συζητάμε.

Ακόμη και ο αυθεντικός Πάπας, με το αλάθητο, ζητάει συγνώμη. Ζήτησε τις προάλλες, τον περασμένο Φεβρουάριο, επειδή είχε πει ότι “οι καθολικοί δεν πρέπει να γεννάνε σαν τα κουνέλια” και πήρε πίσω τον χαρακτηρισμό “κουνέλια”. Ζήτησε συγνώμη τον Μάιο του 2014 “για τον διχασμό με τους ορθόδοξους”. Ζήτησε συγνώμη τον Απρίλιο του 2014 από τα ανήλικα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από “ιερείς” της Καθολικής Εκκλησίας. Αντίθετα ο πάπας Βασιλακόπουλος δεν βρήκε ποτέ λόγο να ζητήσει συγνώμη για κάποια πράξη ή απόφασή του. Αν δεν το πιστεύεις, γκούγκλαρέ το. Αντί συγνώμης, αυτό που θα κοιτάξει να κάνει θα είναι να κόψει από την Εθνική όσες τόλμησαν να παραπονεθούν για την Ομοσπονδία μπροστά στην κάμερα. Θυμήσου με.

Ακόμη και ο αυθεντικός Πάπας κάποτε παραιτήθηκε. Μπορεί να έχει συμβεί μόνο μια φορά σε διάρκεια έξι αιώνων, αλλά συνέβη το 2013 με τον Πάπα Βενέδικτο. Οι αιωνόβιοι πάπες του ελληνικού αθλητισμού όμως δεν παραιτούνται, δεν αλλάζουν και δεν έχουν αίσθηση ούτε του χρόνου που περνά ούτε και της λαϊκής απαίτησης. Βλέπεις τον πάπα Βασιλακόπουλο και τον πάπα Διαθεσόπουλο και συνειδητοποιείς ότι ο αθλητισμός δίνει στην ελληνική κοινωνία την απάντηση στην ερώτηση που την καίει: όσα δανεικά και όσα μνημόνια, όση κρίση και αν περάσουμε, η Ελλάδα δεν θα αλλάξει. Διότι υπάρχουν Ελληνες που δεν την αφήνουν να αλλάξει.

(Του Βασίλη Σαμπράκου, gazzetta.gr)