Περί Eλπίδας Kαι Ψεύδους

Τις τελευταίες εβδομάδες, μετά το τέλος της διαπραγμάτευσης στο Eurogroup, η νέα κυβέρνηση παρουσιάζει σε όλους τους τόνους την περίφημη συμφωνία ως «επιτυχία» και ελληνική «νίκη».

Κάνει λόγο για «τέλος του Μνημονίου» και της λιτότητας, μεταμφιέζοντας απλώς τις λέξεις, σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι ευφημισμού. Βαφτίζει την τρόικα «Θεσμούς» και «Εταίρους» και το Μνημόνιο «Δανειακή Σύμβαση» και «νέο Συμβόλαιο», ετοιμάζοντας μια σειρά από μεταρρυθμίσεις κοινής λογικής, τις οποίες υλοποιούσε και η προηγούμενη κυβέρνηση. Η «σκληρή» διαπραγμάτευση κατέληξε ουσιαστικά σε τετράμηνη επέκταση της υφιστάμενης δανειακής σύμβασης, με ένα πιθανό τρίτο μνημόνιο στον ορίζοντα, στο τέλος Ιουνίου.

Το επιχείρημα ότι απαλλαγήκαμε από την τρόικα και τους ελεγκτικούς της μηχανισμούς αναιρείται αυτοστιγμεί, εφόσον κανένα από τα μέτρα της «λίστας Βαρουφάκη» δεν μπορεί να «περάσει» χωρίς την έγκριση των Εταίρων.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα έχει πια συνειδητοποιήσει ότι οι πολιτικές της οφείλουν να διέπονται από ρεαλισμό και καλείται να προσαρμόσει το ουτοπικό προεκλογικό της πρόγραμμα στη σκληρή πραγματικότητα, υιοθετώντας πρακτικές που τα προηγούμενα χρόνια εκ του ασφαλούς κατήγγειλε ως σκανδαλώδεις.

Αποπειράται μάλιστα να ενοχοποιήσει για τις υποχωρήσεις της από τις προεκλογικές της εξαγγελίες την προηγούμενη κυβέρνηση, εκτοξεύοντας αβάσιμες κατηγορίες για «στημένο καθεστώς χρονικής ασφυξίας» και «γερμανικό πραξικόπημα», σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης από τις εσωκομματικές και ενδοκυβερνητικές εντάσεις και διαφωνίες.

Ερωτηματικά προκαλεί και η απόφαση της κυβέρνησης να μην φέρει στη Βουλή τη συμφωνία για την παράταση του προγράμματος, ενώ πέρασε προς έγκριση από τα κοινοβούλια των ξένων χωρών…

Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί τις συνέπειες της κρίσης σε όλη τους τη σκληρότητα. Φυσικά και αξίζει την Ελπίδα και την Αξιοπρέπεια που πανέξυπνα χρησιμοποίησε σαν προεκλογικό σλόγκαν ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο τόσο όμως αξίζει και την Αλήθεια, από την οποία το κόμμα που οι Έλληνες εμπιστεύτηκαν τις τύχες της χώρας, δείχνει να απομακρύνεται τεχνηέντως.   
Κανείς δεν παραγνωρίζει το δύσκολο έργο που καλείται να φέρει σε πέρας οποιαδήποτε κυβέρνηση, στην Ελλάδα της κρίσης και των εξωτερικών πιέσεων. Όμως ο ίδιος ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε σε πρόσφατο διάγγελμά του ότι θα λέει πάντα την αλήθεια στο λαό, που δεν θα του το συγχωρέσει αν το κάνει επιλεκτικά. Όπως λέει κι ο Αριστοτέλης, «η ελάχιστη αρχική απόκλιση από την αλήθεια, πολλαπλασιάζεται στη συνέχεια χιλιάδες φορές».
Η τάση δημιουργίας μιας εικονικής πραγματικότητας, η θριαμβολογία και η καλλιέργεια ενός κλίματος υπερ-αισιοδοξίας, είναι όχι μόνο παράλογη αλλά και χυδαία, όταν απευθύνεται σε μια ταλαιπωρημένη και χορτασμένη από λόγια κοινωνία όπως η ελληνική. Το μόνο που πετυχαίνει η κυβέρνηση καταφεύγοντας σε ρητορικά τεχνάσματα, είναι να την αποπροσανατολίζει από τα ίδια της τα προβλήματα και να δοκιμάζει τα όριά της.

Ο ρόλος που καλείται να παίξει σε αυτή την πολύ κρίσιμη για τη χώρα συγκυρία, όχι μόνο η Νέα Δημοκρατία, αλλά το σύνολο του πολιτικού κόσμου, δεν πρέπει να είναι μόνο καταγγελτικός, αλλά να συνδυάζει τον έλεγχο των κυβερνητικών πεπραγμένων, την εποικοδομητική παρέμβαση και απαραιτήτως τη συναίνεση, σε θέματα που άπτονται της βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης.

Η Νέα Δημοκρατία ειδικότερα, οφείλει να δει στο αποτέλεσμα των εκλογών όχι μόνο την «ήττα», αλλά και μια ευκαιρία για να αλλάξει. Πρέπει να χρησιμοποιήσει το μήνυμα των Ελλήνων ψηφοφόρων ως εφαλτήριο για τη δυναμική επιστροφή της στην πολιτική ζωή του τόπου. Έχει ιστορικό καθήκον να ξεφύγει από παλαιοκομματικές αγκυλώσεις και ακραίες επιρροές και μέσα από την αυτοκριτική, να αρθρώσει έναν σύγχρονο πολιτικό λόγο που θα στρέφει το βλέμμα στην κοινωνία, κερδίζοντας και πάλι την εμπιστοσύνη των πολιτών. 

*Ο Κωνσταντίνος Γ. Νούσιος είναι Δικηγόρος και Περιφερειακός Σύμβουλος Θεσσαλίας