από «ομάδα ανηλίκων και ενός 23άχρονου» δεν αρκεί κανείς απλά, να το καταδικάσει, διότι έτσι, θα το προσπεράσει. Αυτό άλλωστε, είναι η ελάχιστη υποχρέωση ενός δημοκρατικού πολίτη μίας τοπικής Ελληνικής κοινωνίας μίας πόλης.
Όσο έχω την τιμή και την ευθύνη να είμαι ο Πρόεδρος του ΤΕΕ/ΤΚΔΘ, ενός καταξιωμένου ιστορικά Επιστημονικού φορέα της πόλης που, η αποστολή του διαδραματίζεται μέσα στην κοινωνία, για την κοινωνία, αλλά, και ως υπεύθυνος πολίτης που πρέπει να ασχολείται με τα κοινά και να μην «ιδιωτεύει», θεωρώ ότι πρέπει να πάρω δημόσια θέση και να μην «κλείσω τα μάτια».
Πρέπει να προβληματίσει καθένα ξεχωριστά αλλά, ιδιαίτερα, κάθε υπεύθυνη πλευρά που διαμορφώνει τις κοινωνικές συντεταγμένες στην πόλη αυτή.
Η Ελληνική παιδεία και ο Ελληνικός Πολιτισμός που διαμορφώνει χαρακτήρες και νοοτροπία ζωής μέσα στην οικογένεια και στους χώρους εκπαίδευσης, η Εκκλησία της αλληλεγγύης και της ανέχειας, ο Δήμος με την αρχέγονη αποστολή του απέναντι στους πολίτες του στα ζητήματα του Δημόσιου Ήθους και της Δημόσιας συμπεριφοράς, όλοι οι φορείς που εκπροσωπούν πολίτες , ΟΛΟΙ εκείνοι δηλαδή, που αποτελούν την «πνευματική ηγεσία» αυτής της πόλης, δεν μπορούν να απαρνηθούν την ανάληψη των ευθυνών και των άμεσων πρωτοβουλιών.
Τα φαινόμενα της βίας και του ρατσισμού δεν εμφανίζονται στις κοινωνίες «για πλάκα» και, πρέπει να αντιμετωπίζονται «εξ απαλών ονύχων» για να παταχθούν έγκαιρα.
Ποια κοινωνία και ποιοι πολίτες άραγε, μπορούν να αισθανθούν αισιόδοξοι για το μέλλον τους; Σε ποιους θεσμούς, σε ποιες αξίες, σε ποια πρόσωπα, με ποιες συντεταγμένες ενός «οδικού χάρτη ασφαλούς πορείας» μπορούν να στηριχτούν για το μέλλον τους;
Ποιος πολίτης μπορεί να αισθανθεί ελεύθερος, ασφαλής , να εκφραστεί και να δημιουργήσει σε μία πόλη που η βία και ο ρατσισμός, με «όποιο πρόσωπο και έκφανση» παρουσιάζεται κατά διαστήματα και, τον καθιστά «όμηρο» στο σπίτι του, στην ψυχή του, στην πόλη του;
Τι σηματοδοτεί άραγε, η επίθεση αυτή σε έναν άνθρωπο στον οποίο η Ελληνική πολιτεία και ο Δήμος (κατά την αρμοδιότητά του) έδωσε την άδεια παραμονής στη χώρα αλλά, και την άδεια νόμιμης λειτουργίας ενός καταστήματος ;
Μήπως σηματοδοτεί, την «κατ’ επίφαση επίλυση» του θέματος της λαθρομετανάστευσης; Όχι βέβαια. Οι «διακρίσεις» φυλής, χρώματος, θρησκεύματος, γλώσσας, που ιστορικά – και αυτές τις μέρες θυμόμαστε- οδήγησαν σε γενοκτονίες, θα οδηγήσουν και σε άλλες «ατραπούς» κοινωνικού αποκλεισμού που, άλλοτε δειλά και άλλοτε πιο θαρρετά, τα τελευταία χρόνια, η κοινωνία κάνει σοβαρές προσπάθειες να υπερβεί (πχ ΑΜΕΑ) αποσοβώντας «σύγχρονους καιάδες».
Πρέπει να ανασύρουμε από τη μνήμη μας το περιστατικό με τον Τσενάι και την Ελληνική σημαία. Σήμερα, το παιδί που «μετείχε της Ελληνικής Παιδείας» και η «κοινωνία με την ανοχή της Πολιτείας» του αρνήθηκε τη σημαιοφορία στην παρέλαση, είναι 28 χρονών, «αμερικανοσπουδαγμένος» και «γαλουχημένος» πλέον στα «μεγάλα οράματα», ετοιμάζεται να αναλάβει τις τύχες της Αλβανίας.
Πρέπει να ανασύρουμε από τη μνήμη μας το περιστατικό στην πόλη μας, με τον αποκλεισμό από την παρέλαση ενός παιδιού με σύνδρομο Down.
Την ίδια στιγμή βέβαια που, στον αθλητισμό, διαχρονικά, δεν έχουμε «ενοχές» και «αναστολές» σε «Ελληνοποιήσεις» ή ενοχλούμαστε όταν επιλέγει Έλληνας την αθλητική συμμετοχή με άλλα Εθνικά χρώματα. Και όταν δε χρειαστεί, μπροστά σε «απειλή», είτε αφαίρεσης τίτλου είτε μη υλοποίησης αθλητικής υποδομής να «διεγείρεται και να μαζικοποιείται το κοινό αίσθημα περί δικαίου».
Για να αντιληφθούμε επιτέλους ότι, μία συμπεριφορά κοινωνική και πολιτική που αποστεώνει τις διαχρονικές και παγκόσμια αποδεκτές Ελληνικές Αξίες από το σύγχρονο γίγνεσθαι, οδηγεί τη χώρα και την κοινωνία στον αυτοαποκλεισμό και στον απομονωτισμό.
Μήπως σηματοδοτεί, την δρομολόγηση «προγραφών άνευ ορίων» απέναντι σε κάθε «ανεπιθύμητο», σήμερα αλλοδαπό, αύριο ημεδαπό; Πρέπει να μας τρομάζει και μόνο η διατύπωση αυτή.
Μήπως σηματοδοτεί, την χαλάρωση των δημοκρατικών αντανακλαστικών και της ευαισθησίας απέναντι στα πανανθρώπινα δικαιώματα μίας πόλης και μίας κοινωνίας; Ανεπίτρεπτο για μία χώρα σαν την Ελλάδα που θεμελίωσε και κατέγραψε στον Παγκόσμιο Ιστορικό Ρου τις αρχέγονες διαχρονικές αξίες.
Δεν μπορεί να λειτουργήσει μία πόλη και μία κοινωνία με αποδοχή, ή έστω και ανοχή «επιλεκτικής καταστρατήγησης των νόμων».
Δεν μπορεί μία πόλη και μία κοινωνία να γίνεται «μπαλάκι» στα φαινόμενα βίας και βιαιοπραγιών και υλικών καταστροφών δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, «με ή χωρίς κουκούλες», γεγονότα δε, που «αντλούν άλλοθι μεταξύ τους» για να αιτιολογήσουν ένα «ιδεολόγημα».
Θεωρώ ότι, η «πνευματική ηγεσία» αυτής της πόλης, όπως «θεσμικά προσδιορίζεται» ή και, «αυτοπροσδιορίζεται» με το ατομικό αποτύπωμα του ο καθένας που λογίζεται ότι «παράγει πνευματικό πλούτο», ΟΦΕΙΛΕΙ να διατυπώσει Δημόσιο Λόγο και να θέσει το ζήτημα στη διάσταση του παρόντος και του μέλλοντος.
Να αποδοκιμάσει αλλά, και να «οχυρώσει» την πόλη και την κοινωνία.
Με ένα «αξιακό κώδικα σταθερά Ελληνικού Πολιτισμού» και ένα «οδικό χάρτη κοινωνικών συντεταγμένων προσανατολισμού προς το μέλλον». Που θα διεγείρει τη συνείδηση των πολιτών.
Η άμεση προσυπογραφή του παρόντος ως «σχέδιο προς την ανάδυση της πνευματικής ηγεσίας της πόλης και της κοινωνίας» (χωρίς να διεκδικεί το παρόν την καταληκτική έκφραση αλλά, την δυναμικά συνδιαμορφούμενη άποψη) και, η άμεση ανοικτή συνάντηση όλων των θεσμικών εκπροσώπων και πολιτών, με πρωτοβουλία των Προέδρων φορέων της πόλης, για μία «συντεταγμένη αντιμετώπιση της βίας και του ρατσισμού» είναι πρόταση που απευθύνω σε όποιον αναζητά για τα παιδιά μας μία κοινωνία με αφετηρία και κατάληξη τον Άνθρωπο.
