Συγγνώμη Αρχιστράτηγε...

Συγγνώμη Αρχιστράτηγε, Θεόδωρε Κολοκοτρώνη.
Που αφήσαμε να σε φυλακίσουν.
Που επιτρέψαμε να δολοφονήσουν τα παιδιά σου.
Που ανεχόμαστε μέχρι σήμερα, Μαυροκορδάτους και Κωλέτηδες να τρώνε τις σάρκες μας.
Που προδώσαμε το όνειρό σου.
Συγγνώμη Γεώργιε Καραϊσκάκη.
Συγγνώμη Οδυσσέα Ανδρούτσο.
Συγγνώμη Νικήτα Σταματελόπουλε.
Συγγνώμη Αθανάσιε Διάκο.
Συγγνώμη Μαντώ Μαυρογένους.
Συγγνώμη σε όλους εσάς, που για νά' μαστε εμείς λεύτεροι και αξιοπρεπείς, δώσατε τα πάντα. Τις περιουσίες, τα παιδιά, τις ζωές σας.
Σήμερα μέρα της γιορτής σας, δεν θα πάμε στην παρέλαση. Δεν θα κάτσουμε να δούμε τις κατουρημένες ποδιές να σας καταθέτουν στεφάνι. Να κορδώνονται πάνω στην εξέδρα, αυτοί που σας φυλάκισαν, σας πρόδωσαν, σας δολοφόνησαν. Να σας κοροϊδεύουν κατάφατσα, για πολλοστή φορά.
Όταν ο συρφετός και οι παράτες κοπάσουν, θα έλθουμε στα μνήματα σας να προσκυνήσουμε και να σας ψιθυρίσουμε μυστικά στ' αυτί, πως το κεράκι σας, το κρατάμε αναμμένο.
Ο ήλιος εβασίλεψε Έλληνά μου. Βασίλεψε και το φεγγάρι εχάθη...
Τα λόγια αυτά του Στρατηγού Μακρυγιάννη, θα είναι το δικό μας μνημόσυνο, η δική μας υπόσχεση, πως τα όνειρα σας, θα πάρουν εκδίκηση.