Όταν πυροβολήθηκε εν ψυχρώ ο Αλέξης…
Μια νύχτα που φαντάζομαι ότι μεγάλωσε απότομα το δεκαπεντάχρονο παιδί…
Δεν ξέρω τι μεσολάβησε μέσα στον Νίκο από εκείνο το βράδυ , όταν δίπλα του έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του Κορκονέα ο Αλέξης…
Είμαι σίγουρος όμως ότι…
Η βία εκείνης της νύχτας , βίαια μεγάλωσε ένα παιδί…
Θυμάμαι εκείνες τις ημέρες του Δεκέμβρη του 2008…
Με μία κοινωνία σε ένα μεταίχμιο…
Που ένιωθε ότι πρέπει να αντισταθεί για μία τελματωμένη ζωή…
Χωρίς ακόμα να ξέρει για ποιον ακριβώς λόγο…
Μέσα σε όλη αυτή τη θολούρα , νέα παιδιά , ίσως με πιο ευαίσθητες κεραίες , λες και έβλεπαν το μέλλον που έρχεται…
Το ζοφερό μέλλον που έρχεται…
Αυτό που θα βλέπαμε όλοι κάποια χρόνια αργότερα…
Είχαν βγει στους δρόμους και διαδήλωναν…
Για κάτι καλύτερο…
Γι’ αυτό που τους έκλεβαν…
Τη ζωή τους…
Το μέλλον τους…
Ο Αλέξης ήταν ένας από αυτούς…
Το ίδιο και ο Νίκος…
Βγήκαν στους δρόμους…
Λίγο θολά , με ασάφεια στα συνθήματα , στη διεκδίκηση , στους στόχους…
Αλλά σίγουρα με μία φωνή που μέχρι τότε πνίγονταν πίσω από την φούσκα της μεγάλης ζωής και της πλαστής ανάπτυξης…
Πίσω από τις life style ειδήσεις του star και τη νέα κολεξιόν του Λάκη Γαβαλά , πριν αυτός καταλήξει τρόφιμος στις φυλακές Κορυδαλλού…
Αυτή η φωνή…
Εκείνο το Δεκέμβρη του 2008 ακούστηκε δυνατά…
Από τον Αλέξη και τον Νίκο…
Και από πολλούς άλλους…
Μέχρι που ο Αλέξης συναντήθηκε με τη σφαίρα του Κορκονέα…
Και η δική του φωνή έσβησε για πάντα…
Έμεινε η φωνή του Νίκου , να σβήνει όμως κι αυτή σιγά σιγά πίσω από τα spreads , τα cds , τα μνημόνια , την εξαθλίωση και την οικονομική και κοινωνική καταστροφή μιας χώρας…
Εκείνες τις μέρες του 2008 έκανα πρόβα στο Θεσσαλικό Θέατρο…
Το θυμάμαι σαν τώρα…
Εκείνες τις στιγμές βρισκόμουνα στην πρόβα αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού…
Χρόνια μαθημένος στις διαδηλώσεις και στον πολιτικό ακτιβισμό , το μυαλό μου ήταν στην Αθήνα όπου ήδη οι αντιδράσεις για το χαμό του Αλέξη έπαιρναν ραγδαίες διαστάσεις…
Μια νέα γενιά νιώθοντας ότι δεν έχει μέλλον – και πόσο δίκιο είχε , το βλέπουμε τώρα – είχε βγει στους δρόμους…
Ήταν μια εξέγερση…
Κι ας λένε ότι θέλουν όσοι σκόπιμα προσπάθησαν να την υποβιβάσουν…
Μια εξέγερση…
Ο Αλέξης έσβησε , αλλά η φωτιά άναψε παντού…
Κάποια στιγμή οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν και στη Λάρισα…
Ο κόσμος βγήκε έξω…
Νέα παιδιά…
Κάπου εκεί σταμάτησα την πρόβα…
Τι νόημα έχει να είσαι καλλιτέχνης και να κλείνεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου σε αυτά που συμβαίνουν έξω από την πόρτα σου…
Τι νόημα έχει η τέχνη όταν δεν αντανακλά στην κοινωνία…
Όταν είναι ξεκομμένη από την κοινωνία…
Σταμάτησα την πρόβα , έφυγα από το θέατρο και βγήκα έξω στους δρόμους…
Εκείνο το βράδυ στη Λάρισα , συνέβησαν πολλά και λυπηρά…
Όχι από τα παιδιά που διαδήλωναν…
Από τη «νόμιμη» εξουσία…
Δημοτική αρχή…
Σύλλογοι που αποφάσισαν να το παίξουν τάγματα ασφαλείας…
Κι ας μην ήταν τότε στα πάνω της η Χρυσή Αυγή που κάποια χρόνια μετά έκανε τον όρο τόσο γνωστό…
Τι σημασία έχει…
Τα τάγματα ασφαλείας που προστατεύουν τους νοικοκυραίους και τις περιουσίες τους…
Που προστατεύουν – και καλά – την «έννομη» τάξη είναι ίδια…
Είτε τα χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή…
Είτε ο «σοσιαλιστής» πασόκος πρόεδρος κάποιου συλλόγου…
Είτε ο «νομιμόφρων» νεοδημοκράτης δήμαρχος…
Είτε ακόμα και ο ανανεωτής αριστερός…
Κι όμως εγώ ένιωθα , ότι εκείνα τα παιδιά είχαν δίκιο…
Ότι τους κλέβουμε βίαια τη ζωή και το μέλλον…
Ότι πρέπει να αντισταθούνε…
Ότι πρέπει να βρουν τη δύναμη να τα αλλάξουν όλα…
Κάπου μέσα μου ένιωθα και εγώ…
Παρότι ηλικιακά απείχα πολύ από εκείνα τα παιδιά που είχαν βγει στους δρόμους…
Κάπου μέσα μου ένιωθα και γω…
Φίλος του Αλέξη…
‘Ένα από εκείνα τα παιδιά ήταν και ο Νίκος Ρωμανός…
Φίλος του Αλέξη…
Δίπλα του όταν ο Αλέξης έπεφτε νεκρός…
Τώρα «τρομοκράτης» με τη βούλα της ασφάλειας και του νόμιμου κράτους…
Αναρωτιέμαι τι προσφέραμε σε κείνα τα παιδιά που βγήκαν έξω , εκείνο το Δεκέμβρη του 2008…
Πόσο τα ακούσαμε…
Μάλλον καθόλου…
Τους προσφέραμε απλόχερα μια κατεστραμμένη χώρα…
Μια ζωή στο παγκάκι…
Κανένα μέλλον…
Καμία ελπίδα…
Και τους προσφέραμε και κάτι χειρότερο…
Βία…
Πολλή βία…
Βία σε κάθε στιγμή της ζωής τους…
Της χωρίς μέλλον ζωής τους…
Βία και μόνο βία…
Από ένα κράτος που καλύπτει τη βία του πίσω από μία πλαστή , κουρελιασμένη δημοκρατία…
Που συμπεριφέρεται πιο κλέφτης από τους κλέφτες…
Πιο τρομοκράτης από τους τρομοκράτες…
Αυτή τη βία προσφέραμε σε αυτά τα παιδιά…
Δεν ξέρω αν ο Νίκος έχασε το δρόμο του μέσα στην τόση βία…
Δεν ξέρω αν είναι τρομοκράτης ή επαναστάτης…
Εξάλλου τον τρομοκράτη από τον επαναστάτη τον χωρίζει μία ήττα…
Αν νικήσεις είσαι επαναστάτης…
Αν πάλι χάσεις απέναντι στη νόμιμη εξουσία είσαι τρομοκράτης…
Τρομοκράτης για τη χούντα ήταν και ο Αλέκος Παναγούλης…
Το ξέρω πολλοί θα διαφωνήσουν με αυτό το συνειρμό…
Πολλοί μπορούν να πουν ότι δεν έχουμε χούντα τώρα…
Λάθος…
Όπως έγραψε και κάποιος στο twitter , κάνοντας μαύρο χιούμορ , ο αρχιβασανιστής Ντερτιλής πέθανε την προηγούμενη εβδομάδα από τον καημό του όταν κατάλαβε ότι η χειρότερη χούντα γίνεται χωρίς τανκς…
Και προφανώς σήμερα δεν βλέπουμε τανκς…
Αλλά νιώθουμε τη χούντα…
Με την έννοια της καθημερινές ανομίας ενός «νόμιμου» κράτους…
Δεν ξέρω τι είναι ο Νίκος…
Ξέρω όμως…
Ότι την επόμενη φορά που κάτω από την άθλια ρετουσαρισμένη φωτογραφία του Νίκου στο photoshop…
Φωτογραφία που μπορεί επίτηδες να δόθηκε έτσι άθλια ρετουσαρισμένη…
Σαν ένα μήνυμα του «νόμιμου» κράτους για το τι περιμένει τους διαφωνούντες με τις απόψεις του…
Ξέρω λοιπόν…
Ότι την επόμενη φορά που κάτω από την άθλια ρετουσαρισμένη φωτογραφία του Νίκου στο photoshop…
Τη γεμάτη «νόμιμη» βία από το «νόμιμο» κράτος φωτογραφία του Νίκου…
Θα υπάρχουν σχόλια του τύπου…
«Καλά το έκαναν οι μπάτσοι το κωλόπαιδο» …
Αυτομάτως ένας άλλος Νίκος νομιμοποιείται…
Να τραβήξει το καλάσνικωφ απέναντι στους μπάτσους…
Μπορεί η κρατική εξουσία να το συνεχίσει αυτό το παιχνίδι…
Μην απορήσει όμως…
Όταν ξαφνικά διαπιστώσει…
Ότι αυτό το παιχνίδι είναι πνιγμένο στο αίμα…
Άκυς Μητσούλης
