Ούτε μάλλον θα την γνωρίσω…
Δεν ξέρω αν έχει οικογένεια…
Αν είναι μόνη της…
Τι έχει σπουδάσει…
Πως τα βγάζει πέρα…
Που μένει…
Πως ζει…
Δεν την είχα προσέξει ποτέ ακόμα και στο twitter…΄
Δεν έκανε αρκετό θόρυβο για την προσέξεις…
Την Έλενα μάλλον την ακολούθησα , όχι επειδή ίσως έγραψε κάτι που μου άρεσε…
Μάλλον από ευγένεια γιατί με ακολούθησε πρώτη…
Ούτε θυμάμαι πότε συνέβη αυτό…
Η Έλενα παρέμεινε ένας αριθμός στους ανθρώπους που ακολουθώ και με ακολουθούν στο twitter…
Ένας αριθμός…
Εντάξει , τόσα tweetsπερνάνε με ταχύτητα μπροστά μου…
Γιατί να προσέξω της Έλενας…
Μέχρι σήμερα το πρωί…
Που καθώς λίγο αδιάφορα το μάτι μου χάζευε τα tweetsπου περνούσαν από την οθόνη μου…
Σταμάτησε σε ένα…
Από εκείνα τα σύντομα…
Τα μικρά…
Αυτά που ούτε καν εξαντλούν το όριο των 140 χαρακτήρων του twitter…
Σταμάτησα να στέλνω βιογραφικά. Καμία ελπίδα.
Αυτό…
Τίποτε άλλο…
Χρήστης…
@ElenaNti
Δεν ήταν κάποια καινούρια είδηση φυσικά…
Ούτε κάτι έξυπνο…
Ούτε κάτι σατιρικό που θα με έκανε να γελάσω…
Και φυσικά δεν ήταν πρωτότυπο…
Έμεινα όμως εκεί…
Να το διαβάζω ξανά και ξανά…
Έξι λέξεις…
Δύο φράσεις…
Δεν ήταν μόνο η κούραση που έβγαζε η πρώτη φράση…
Η απόγνωση…
Σταμάτησα να στέλνω βιογραφικά.
Ήταν η δεύτερη φράση…
Αυτό το γαμημένο…
Καμιά ελπίδα.
Αυτή η γαμημένη παραίτηση…
Δεν απάντησα στην Έλενα…
Τι να της πω…
Να της πω να κάνει κουράγιο…
Να μην παραιτείται και να συνεχίσει την προσπάθεια…
Ότι οι ικανοί πάντα βρίσκουν το δρόμο…
Ότι πρέπει να μείνει και να αγωνιστεί στην Ελλάδα…
Ότι όπου να 'ναι σωζόμαστε…
Τελειώνει η ανεργία…
Θα βρει δουλειά…
Ότι όλα είναι όμορφα και τα πουλάκια τιτιβίζουν…
Τι να της γράψω γαμώτο που να βοηθήσει…
Τίποτα…
Δεν της έκανα καν retweet…
Και να της έκανα τι νόημα θα είχε…
Θα έβρισκε δουλειά…
Εξάλλου για αυτή τη χώρα…
Η Έλενα δεν υπάρχει…
Είναι ένας αριθμός στο ποσοστό της ανεργίας…
Όπως για μένα…
Η Έλενα ήταν ένας αριθμός στο twitter…
Άκυς Μητσούλης
