Μια Φορά Και Έναν Καιρό Υπήρχε Μία Χώρα

Μια ταινία που έπιανε την ιστορία μιας χώρας , της Γιουγκοσλαβίας…

Από τότε που ήταν χώρα μέχρι τον διαμελισμό της…

Τον βίαιο διαμελισμό της…

Τον εμφύλιο πόλεμο…

Θυμάμαι μια τελευταία σκηνή όπου όλοι , νεκροί , ζωντανοί , φίλοι και εχθροί , ενωμένοι για τελευταία φορά , γιόρταζαν σε ένα γάμο…

Και εκεί που γιόρταζαν ευτυχισμένοι , το κομμάτι γης που στέκονταν ξεκολλούσε και άρχιζε να ταξιδεύει…

Μαζί του ταξίδευαν και αυτοί…

Ευτυχισμένοι…

Η ταινία έκλεινε με την αφήγηση…

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μία χώρα…

Τη θυμάμαι πολύ έντονα την ταινία του Κουστουρίτσα…

Μία φορά και έναν καιρό ήταν μία χώρα…

Κάπως έτσι και εδώ…

Μια χώρα τρομοκρατημένη…

Ψέματα…

Άνθρωποι τρομοκρατημένοι…

Από τα διαρκή σοκ…

Τρομοκρατημένοι να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι και να καταλάβουν τη θέση τους…

Και αν αυτό συμβεί θα έρθει το επόμενο σοκ να τους βυθίσει…

Διαβάζω ότι οι νοικοκυραίοι είναι τρομοκρατημένοι από το νέο κύμα βίας…

Καταρχάς δεν ξέρω αν έμειναν και πολλοί…

Γιατί για να είσαι νοικοκυραίος προϋποθέτει να έχεις νοικοκυριό…

Και αυτό φρόντισαν να στο εξαφανίσουν άλλοι νωρίτερα…

Δεν ξέρω γιατί οι  νοικοκυραίοι είναι τρομοκρατημένοι από τα γκαζάκια του καφέ που βάζει μία ομάδα με το όνομα «εραστές της ανομίας»…

Προσεχώς φαντάζομαι και γκόμενοι της αναρχίας…

Και δεν είναι τρομοκρατημένοι που δεν έχουν νοικοκυριό…

Δεν ξέρω γιατί είναι τρομοκρατημένοι με την επίθεση  με καλάσνικωφ στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας…

Και δεν είναι τρομοκρατημένοι  με την επίθεση που δέχονται καθημερινά στη ζωή τους…

Ζούμε σε ένα θολό σκηνικό…

Χαμένοι στην καθημερινή επιβίωση και στον τρόμο…

Έτοιμοι από καιρό με την συνδρομή μεγάλης προπαγάνδας να δεχθούμε…

Ότι μπορεί να έχουμε φθάσει στον πάτο…

Μπορεί να μην έχουμε πια μέλλον…

Ζωή…

Αλλά πάντα υπάρχει και κάτι χειρότερο…

Που αν δεν καθίσουμε φρόνημα θα το υποστούμε…

Μία κόλαση που πρέπει να αποφύγουμε…

Με τίμημα μία κόλαση που πρέπει να δεχθούμε…

Για παράδεισο δεν μιλάει κανένας…

Ίσως μόνο λίγο ο πρωθυπουργός μας που όπου σταθεί και όπου βρεθεί επικαλείται τις στενές σχέσεις του με Το Θεό…

Δεν ξέρω αν η επίθεση στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας ήταν τρομοκρατική ενέργεια ή προβοκάτσια…

Ξέρω όμως ότι ήταν μία καλή ευκαιρία για να κουνήσουν κάποιοι άλλον έναν τρομακτικό μπαμπούλα…

Για να πει ο νοικοκύρης , ότι καλά είμαι και έτσι…

Μπορεί να έχω χάσει πολλά…

Μπορεί να έχω χάσει το σπίτι μου…

Μπορεί να είμαι νοικοκύρης χωρίς νοικοκυριό…

Αλλά…

Υπάρχουν και χειρότερα…

Ας καθίσω ήσυχος να μην τα ζήσω…

Και έτσι πορευόμαστε…

Ήσυχοι…

Άβουλοι…

Και λίγο μοιραίοι που λέει και ο Βάρναλης…

Μέχρι τα επόμενα μέτρα που θα χρειαστεί να παρθούν…

Για τη σωτηρία μας φυσικά…

Που θα είναι ακόμα χειρότερα από τα τωρινά…

Αλλά…

Μία ακόμα επίθεση…

Με όλμο , μπαζούκας , τανκς , πύραυλο , πυρηνικά…

Θα μας κάνει να λουφάξουμε…

Ακόμα μία φορά…

Και να ξαναπούμε…

Καλά είμαστε μέχρις εδώ…

Υπάρχουν και χειρότερα…

Μετά θα πέσουμε για ύπνο…

Τρομοκρατημένοι…

Να ξεφύγουμε από τον εφιάλτη…

Να ταξιδέψουμε σε ευτυχισμένα όνειρα…

Να γλεντήσουμε όπως οι ήρωες του Κουστουρίτσα…

Για μία χώρα…

Που δεν θα υπάρχει πια…

Μα πάνω απ’ όλα…

Να ονειρευτούμε ελεύθερους ανθρώπους…

Που δεν θα υπάρχουν πια…

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν ελεύθεροι άνθρωποι…

 

Ακυς Μητσούλης