Χρυσή εποχή του Χρηματιστηρίου…
Της ευρωπαϊκής ανάπτυξης…
Χρυσή εποχή του life style…
Χρυσή εποχή μιας νέας τάξης ανθρώπων που ξεπηδούσε σιγά σιγά μέσα από τα σπλάχνα της μεσαίας τάξης…
Μιας τάξης ανθρώπων που ξαφνικά με τις ευκαιρίες που παρουσιαζόταν μεταμορφωνόταν από τη μία μέρα στην άλλη σε κάτι άλλο…
Σε κάτι που μέχρι τότε δεν υπήρχε…
Στην τάξη που ονομάστηκε…
Τάξη των νεόπλουτων…
Αυτή η τάξη όσο πιο πολύ χρυσάφι άρχισε να έχει στα χέρια της , τόσο περισσότερο αναζητούσε…
Ήταν η τάξη που άρχισε να αποκτά μεγάλα σύγχρονα σπίτια , εξοχικά , τρία αυτοκίνητα , σκάφος , μετοχές…
Που έτρωγε σε ακριβά εστιατόρια και σούσι μπαρ…
Και το βράδυ να ανεβαίνει στα τραπέζια των life style μπουζουκιών και να σπαταλά το χρυσάφι της σε τόνους λουλούδια στα πόδια της τραγουδίστριας με το jean paul gautier χρυσό πανάκριβο –αλλά μικροσκοπικό και ανύπαρκτο φόρεμα…
Ήταν η τάξη που έμαθε να πληρώνει με χρυσάφι την κάθε φτηνιάρικη επιλογή της…
Στη ζωή της…
Και στους φρενήρεις ρυθμούς της για χρυσάφι παρέσερνε τους πάντες…
Ξαφνικά η Ελλάδα είχε μόνο πλούσιους…
Κάποιο λίγοι που συνέχιζαν να τα φέρνουν δύσκολα ήταν απλώς η εξαίρεση…
Να μην πω οι γραφικοί…
Οι αντισυστημικοί…
Ή απλώς οι ανόητοι…
Που δεν ξέρουν να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες…
Μιας εκσυγχρονισμένης ευρωπαϊκής χώρας…
Τα χρόνια περνούσαν…
Η νέα τάξη γινόταν όλο και πιο αχόρταγη…
Αναζητούσε το χρυσάφι παντού…
Στους ολυμπιακούς αγώνες…
Και στα χρυσά κατορθώματα ντοπαρισμένων αθλητών …
Σε χρυσές νίκες που θα την έκαναν να ξεχυθεί στους δρόμους…
Με την ελληνική σημαία περήφανη για μία χρυσή χώρα…
Με ένα χρυσό παρελθόν…
Ένα χρυσό παρόν…
Και ένα ακόμα πιο χρυσό μέλλον…
Χρυσές νίκες…
Από τον Τσάκα του πρώτου big brother…
Μέχρι το euro 2004 και το βρακί της Παπαρίζου στη eurovision το 2005…
Που μια χαρά βρακί ήταν…
Και ήταν αρκετό να σηκωθεί δίπλα στην ελληνική σημαία και να γίνουν μαζί παντιέρα στα αυτοκίνητα που κόρναραν γεμάτα αλαφιασμένους ανθρώπους για τη νέα μεγάλη χρυσή επιτυχία…
Της χρυσής μας χώρας…
Και το επόμενο πρωί
Το χρυσάφι θα κατέληγε στην εκκλησία τάμα στον Ύψιστο για να βοηθήσει να γίνει η επόμενη λαμογιά…
Που θα έφερνε το επόμενο χρυσάφι…
Κι αν ο Ύψιστος δεν φαινόταν και πολύ διατεθειμένος να βοηθήσει υπήρχε πάντα ο πρόθυμος πολιτικός που με λίγο χρυσάφι , ή έστω με καμιά κατοσταριά ψήφους ήταν έτοιμος να ανοίξει την πύλη στον παράδεισο…
Κάποια στιγμή ήρθε η κρίση…
Το χρυσάφι τελείωσε…
Μαζί τελείωσε και η χρυσή νέα τάξη πραγμάτων…
Μαζί τελείωσαν και οι χρυσές επιτυχίες…
Της χρυσής χώρας…
Όλα εξαφανίστηκαν…
Μεταμορφώθηκαν…
Όπως η ωραία άμαξα του παραμυθιού…
Που μόλις το ρολόι χτυπήσει δώδεκα…
Μεταμορφώνεται ξανά σε κολοκύθα…
Και τώρα…
Το χρυσάφι αναζητείται…
Στα ενεχυροδανειστήρια…
Που αγοράζουν μισοτιμής…
Ότι έχει περισσέψει…
Από μία χρυσή εποχή…
Μιας χρυσής χώρας…
Με χρυσές επιτυχίες…
Με χρυσό παρελθόν…
Σκοτεινό παρόν…
Και ανύπαρκτο μέλλον…
Το χρυσάφι που έχει περισσέψει…
Που γίνεται λίγα ευρώ επιβίωσης στον πάγκο του ενεχυροδανειστηρίου…
Ενώ πολλοί σοκαρισμένοι…
Ψάχνουν να βρουν άσυλο…
Σε χρυσούς σωτήρες…
Σε χρυσές αυγές…
Και χαμένα όνειρα….
Μόνο που το El Dorado δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά…
Άκυς Μητσούλης
