Υπάρχει εν λειτουργία η εκκλησία του Αγίου Φωκά. Η παραλία του Ορτάκιοϊ είναι πολύ ζωντανή, γεμάτη μπαράκια και νυχτερινά κέντρα.
 |
Δίπλα στο Ορτάκιοϊ έχει κτιστεί η Γέφυρα του Βοσπόρου. Πρώτος ο Λεονάρντο ντα Βίντσι σκέφτηκε ότι μπορούσε να αναλάβει το τεχνικό έργο να ενώσει τις δύο ακτές του Βοσπόρου. Το έργο αυτό όμως έμελλε να εγκαινιαστεί το 1973. Η κατασκευή της γέφυρας διήρκεσε τρία χρόνια. Το συνολικό μήκος της γέφυρας είναι 1622 μέτρα και η απόσταση των δύο στηριγμάτων 1974 μέτρα. Το ύψος της φθάνει τα 64 μέτρα και το πλάτος της τα 33.40 μέτρα. Για να τη διαβεί κανείς πρέπει να πληρώσει διόδια.
 |
Πιο κάτω, συναντά κανείς το Αρβανιτοχώρι η Arnavutkoy (ή Μέγα Ρεύμα). Επίσης πολύ χαριτωμένο προάστιο. Όπως μαρτυρούν οι ονομασίες του, στο μέρος αυτό τα νερά που κατεβαίνουν από τον Εύξεινο Πόντο σχημάτιζαν ισχυρό ρεύμα, και πολλοί από τους κατοίκους του μέρους αυτού ήταν αλβανικής καταγωγής. Το ελληνικό στοιχείο και εδώ ήταν εξαιρετικά ισχυρό. Στην περιοχή αυτή είχε κτήματα η οικογένεια των Υψηλάντηδων, στα οποία έγινε και για πρώτη φορά η καλλιέργεια της φράουλας. Σε κάποιο από τα ελληνικά σπίτια της περιοχής συναντήθηκαν πριν από την ελληνική επανάσταση οι Τσακάλωφ και Σκουφάς. Μέχρι και σήμερα λειτουργεί ο ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και το κοιμητηριακό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, με τοίχους από πέτρα και κεραμίδι. Στα υψώματα υπάρχει και μικρός ναός της Αναλήψεως.
 |
Το επόμενο χωριό που θα συναντήσετε είναι το Bebek. Υπήρξε ξακουστό κοσμοπολίτικο θέρετρο των αρχών του 20ου αιώνα. Στα κομψά ξύλινα γιαλιά του δινόντουσαν χοροεσπερίδες όπου σύχναζε όλη η καλή κοινωνία της Πόλης. Αρκετά από αυτά τα αρχοντικά έχουν σωθεί και το πιο εντυπωσιακό από αυτά είναι ένα ανάκτορο το οποίο υπήρξε η θερινή κατοικία του αντιβασιλέα (χιντίβ, χεδίβης) της Αιγύπτου Αμπάς Χιμλί Β’. Χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και θυμίζει λόγω των επικλινών του στεγών θυμίζει την αρχιτεκτονική της βόρειας Γαλλίας. Υπάρχουν επίσης στοιχεία art nouveau όπως τα κιγκλιδώματα που έχουν φυτικές διακοσμήσεις και ο ανατέλλων ήλιος ανάμεσα στους δύο πυργίσκους ο οποίος συμβόλιζε τον ανατέλλοντα νέο αιώνα. Ο χεδίβης χρησιμοποίησε το ανάκτορό του μέχρι την εκθρόνισή του από τους Άγγλους το 1914. Σήμερα στεγάζει το Αιγυπτιακό προξενείο.
 |
Στη συνέχεια θα δείτε το Rumeli Hisarι, ή Κάστρο της Ευρώπης. Κτίστηκε από τον Μωάμεθ τον Πορθητή το 1452 ως πρώτο βήμα για την κατάκτηση της Πόλης. Καθώς βρίσκεται στο στενότερο σημείο του Βοσπόρου, από εδώ γινόταν ο έλεγχος του ανεφοδιασμού των Βυζαντινών. Από την άλλη μεριά θα δείτε το Κάστρο της Ασίας, Anadolu Hisari το οποίο είχε κτιστεί το 14ο αιώνα από το Βαγιαζήτ Α’. Οι στρατιωτικές μονάδες οι οποίες είχαν εγκατασταθεί στα δύο αυτά κάστρα, ήλεγχαν εντελώς τα στενά, δεδομένου ότι είχαν στον οπλισμό τους και κανόνια τα οποία τα είχαν στρέψει εναντίον των πλοίων που τολμούσαν να διαπλεύσουν τον Βόσπορο. Εξ ου και το οχυρό το αποκαλούσαν Bogazkesen δηλαδή «οχυρό που κόβει τα στενά». Το κάστρο απαρτίζεται από τρεις μεγάλους πύργους, άλλοτε μολυβδοσκέπαστοι, οι οποίοι δημιουργούν ένα τρίγωνο. Ανάμεσά τους βρίσκονται άλλοι δεκατέσσερις. Οι πύργοι ενώνονται μεταξύ τους με τείχη τα οποία καταλήγουν σε οδοντωτές επάλξεις. Το οχυρό καλύπτει περίπου 30.000 τετραγωνικά μέτρα. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης έχασε τη στρατηγική του σημασία. Το 17ο αιώνα μετατράπηκε σε φυλακή. Ο βορινός πύργος ονομάστηκε «Μακάβριος Πύργος». Από εδώ έριχναν στη θάλασσα τα πτώματα των γενιτσάρων που εκτελούνταν στα κελιά. Κατά την περίοδο της βασιλείας του σουλτάνου Μαχμούτ Β’ (1808-1839) το οχυρό εγκαταλείφθηκε και ερειπώθηκε. Οι κωνικές στέγες καταστράφηκαν και τα ξύλινα μέρη του σάπισαν. Το 1953, κατά την επέτειο των 500 χρόνων από την άλωση το κάστρο αναστηλώθηκε και έγινε επισκέψιμο για το κοινό. Σήμερα έχει βρει μια πιο ειρηνική χρήση. Χρησιμοποιείται ως θεατρικός και μουσικός χώρος κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης.
 |
Πιο πέρα συναντάμε το Πάρκο Εμιργκιάν Emirgan Parki το οποίο είναι διάσημο επειδή φιλοξενεί κάθε Απρίλιο το Φεστιβάλ Τουλίπας. Η τουλίπα είναι το εθνικό λουλούδι των Τούρκων, τρόπον τινά. Στις ασιατικές στέπες φύτρωναν άγριες τουλίπες, οι εκτεταμένες καλλιέργειες έγιναν όμως αρχικά στην Ολλανδία. Αργότερα τις επανεισήγαγε στην Τουρκία ο Μωάμεθ Δ΄ (1648-87). Η βασιλεία του γιού του Αχμέτ Γ’ είναι γνωστή ως «η Εποχή της Τουλίπας». Ο συγκεκριμένος Σουλτάνος, έπαθε πλάκα με το άνθος αυτό: το διέδωσε παντού όσο μπορούσε, έβαλε να το ζωγραφίζουν, να το λαξεύουν παντού, να το σκορπάν στο διάβα του. Εκτός αυτών όμως, ο συγκεκριμένος σουλτάνος δεν ενδιαφερόταν και τόσο για τη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας του την οποία και άφησε στα χέρια του Μεγάλου Βεζύρη Ιμπραήμ Πασά. Τον οποίον καλού κακού πάντως τον πάντρεψε και με την κορούλα του για να τον ελέγχει. Ως που να πεις κύμινο η νεαρά έλεγξε και τους δύο, πατέρα και σύζυγο, και κυβερνούσε αυτή. Ο μπαμπάς της αντίρρηση δεν έφερε: προτίμησε να ασχοληθεί με τις τέχνες και τα γράμματα. Τον ενδιέφερε η πολιτιστική προσέγγιση με τη Δύση και κυρίως με τη Γαλλία με την οποία είχε πολύ καλές σχέσεις. Ύψωσε τη θέση της ελληνικής κοινότητας διορίζοντας τους Φαναριώτες ως ηγεμόνες της Μολδαβίας και της Βλαχίας. Πάντως μ’ αυτά και με εκείνα δεν τα κατάφερε και σπουδαία πράγματα με αποτέλεσμα να τον εκθρονίσουν οι γενίτσαροί του οι οποίοι τον κατηγόρησαν για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Από τότε έπαψαν οι γυναίκες του χαρεμιού να ασκούν την εξουσία και πλέον οι γενίτσαροι ήταν αυτοί οι οποίοι έπαιζαν το πολιτικό παιχνίδι, μέχρι να καταφέρει ο σουλτάνος Μαχμούτ Β’ να τους εξοντώσει το 1826. (γεγονός που εμάς τους έλληνες πολύ μας βοήθησε κατά την επανάστασή μας του 1821, να σφάζονται στο αναμεταξύ τους σουλτάνος και γενίτσαροι). Πάντως απ’ όλη αυτή την ιστορία έμεινε στους Τούρκους ένα πάθος, ένας καημός με το άνθος αυτό. Αν λοιπόν βρεθείτε, Απρίλη μήνα, στην περιοχή αυτή πηγαίνετε βόλτα στο πάρκο το οποίο βρίσκεται στις πλαγιές των λόφων που βλέπουν τα στενά. Και αν πεινάσετε ή διψάσετε υπάρχουν τρία όμορφα περίπτερα (το Σαρί Κιόσκ, το Πέμπε Κιοσκ και το Μπεγιάζ Κιοσκ) στα οποία μπορείτε να πιείτε τον καφέ σας ή να γευματίσετε.
Πηγή: travelstories.gr
