Μεταξύ των άλλων ειδήσεων που απασχόλησαν τα Μέσα αυτό το διάστημα, την προσοχή τράβηξε ο εκτροχιασμός της αμαξοστοιχίας Intercity 55, στις 2-2-2014, που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη- Αθήνα. Το συμβάν έλαβε χώρα μεταξύ των σταθμών Καρυάς και Στύρφακας, όταν προς έκπληξη όλων ανακοινώθηκε πως η σύγκρουση ήταν… με μια αγελάδα. Μέσα στην τραγελαφικότητα των περιστάσεων, ευτυχώς δεν υπήρξε κανένας τραυματισμός, παρά μόνο η ταλαιπωρία των επιβατών για την διεκπαιρέωση της μεταφοράς τους, σε μια περιοχή που αυτό το χρονικό διάστημα πλήττεται με σφοδρές κακοκαιρίες, με τα λεωφορεία του ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ωστόσο το γνωμικό του Σοφοκλή ‘’ενός κακού μύρια έπονται’’, πήρε σάρκα και οστά στην συγκεκριμένη περίπτωση. Η ταλαιπωρία για όσους επέλεξαν να μετακινηθούν με το συγκεκριμένο δρομολόγιο τις ακόλουθες ώρες δεν είχε τελειωμό, καθώς σημειώθηκε κλείσιμο των γκισέδων έκδοσης εισιτηρίων με αρκετούς πολίτες να μένουν μετέωροι, μεταξύ αυτών και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, που έρχονταν αντιμέτωποι με τους καυστικούς, αγενείς και κατεξακολούθηση ειρωνικούς εκπροσώπους της γραμμής.Τραγικότερο έκαναν το σκηνικό οι υπάλληλοι στην τηλεφωνική εξυπήρετηση, που στα κεντρικά επέμεναν και διαβεβαίωναν ότι όλα τα δρομολόγια διεξάγωνται χωρίς κανένα πρόβλημα όλες τις ώρες που δίνονται και στην ιστοσελίδα του ΟΣΕ, με μόνο αποτέλεσμα την απελπισία και την κατάφορη ταλαιπωρία των επιβατών όταν κατέφθαναν στο σταθμό και αντιμετώπιζαν την αληθινή κατάσταση.
Τα ερωτήματα που με κατακλύζουν ύστερα από το γεγονός αυτό χιλιάδες. Ξεκινώντας απ’ τα στοιχειώδη, ας σημειωθεί η ανυπαρξία των βασικών κωδικών ευγενείας που από τη μεριά των υπάλληλων, δείχνωντας παντελή αδιαφορία προς το πλήθος που έπρεπε να εξυπηρετήσουν, με φανερή την αγανάκτηση απέναντι στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις του κοινού. Το γεγονός αυτό θα θεωρείτο μια απλή ατυχία με όλα τα συμπαρωμαρτούντα αν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε. Ωστόσο στις 10 Δεκεμβρίου του 2013 διαδραματήστηκε σύγκρουση ίδιας ακριβώς φύσης στη γέφυρα της ‘Παπαδιάς’ στο Μπράλο. Επομένως δε μιλάμε για μια απλή σύμπτωση, μα για έλλειψη υποδομής στις γραμμές που είναι αφύλακτες, βάζοντας σε κίνδυνο τους επιβάτες, σε πάσης φύσης απειλές όπως αυτή των αφύλακτων βοοειδών και μυρίων άλλων ‘κακοτυχιών’.
Το βασικότερο όμως απ’ όλα τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας προβληματίσει είναι το εξής. Όλοι συμφωνούμε ότι διανύουμε περίοδο οικονομικής κρίσης στη χώρα και σαφής έλλειψης κονδυλίων για την σωστή στελέχωση των γραμμών, παραβλέποντας το γεγονός ότι υπάρχουν οι ‘φθηνοί’ τρόποι εξυπηρέτησης των πελατών όπως η ακριβής ενημέρωση του διαδικτύου, σε μια εποχή που είναι δυνατός μέχρι και ο έλεγχος μέσω εφαρμογών σε όλα τα gadgets και αναμετάδοσης του στίγματος των δρομολογίων μέσω GPS από τους επιβάτες προς αποφυγήν της μάταιης μεταφοράς στους σταθμούς. Ή το πιο απλό, η συνεννόηση των σταθμών και των υπαλλήλων για να ενημερώνουν σωστά τον κόσμο με ένα τηλεφώνημα. Όλα αυτά όμως γίνονται ψιλά γράμματα όταν πρέπει να ξεκινήσουμε από το πώς διδάσκεται ένα ζεστό χαμόγελο και ο γλυκός λόγος του μόνιμου υπαλλήλου που δεν ελέγχεται από κανέναν προς τον πελάτη που κρέμεται απ’ τα χείλη του, που ίσως να τον ηρεμίσει και να του ‘γλυκάνει’ την άσχημη πληροφόρηση και τέλος την εκδήλωση της αυτονόητης ‘συγγνώμης’ με λόγο όμορφο και ήρεμο που εκτιμάται και ‘βάζει στη θέση του’ και τον πιο αδαή .
Κλείνοντας απλά να σκεφτούμε την αραβική παροιμία: ‘Σύμπτωση από αμέλεια που συμβαίνει μια φορά, μπορεί να μην ξανατύχει. Αν συμβεί όμως και δεύτερη φορά τότε σίγουρα το κακό θα τριτώσει.’
