Nα Πουλάς, Αλλά Και Να Κερδίζεις

και τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος.

Αναφέρομαι στον βασικό τερματοφύλακα της Εθνικής Ελλάδας Ορέστη Καρνέζη και στον νεαρό πρωταγωνιστή του Ολυμπιακού στο μπάσκετ Κώστα Παπανικολάου. Το κοινό στις δυο αυτές ιστορίες είναι ότι στις διαπραγματεύσεις, που μέσα στην εβδομάδα έγιναν, φάνηκε καθαρά ότι η διαπραγματευτική ικανότητα των αθλητών υπήρξε μεγαλύτερη από αυτή των ομάδων. Και οι δύο πέτυχαν αυτό που ήθελαν: έφυγαν χωρίς η ομάδα στην οποία ανήκουν να καταφέρει να φρενάρει την όποια διάθεσή τους, ώστε να πάρει και περισσότερα χρήματα. Για να το πω απλά, και οι δυο επέβαλαν στους εργοδότες τους την όποια απόφασή τους.

Εντυπωσιακό στις ιστορίες αυτές ότι αυτή η θέληση των παικτών δημιουργήθηκε σε χρονιές που οι ομάδες στις οποίες ανήκαν, έκαναν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η αγωνιστική μετριότητα του Παναθηναϊκού οδήγησε τον Καρνέζη στην απόφαση να ψάξει αλλού το μέλλον του: η πιθανότητα να ζήσει ως πρωταγωνιστής μια προσπάθεια αγωνιστικής αναγέννησης του ΠΑΟ ούτε που του πέρασε από το μυαλό -έδειξε με τη στάση του ότι θεωρούσε πως αυτή θα έχει μάλλον άδοξο τέλος! Από την άλλη και ο Παπανικολάου δεν μοιάζει να μέτρησε ιδιαίτερα τις δυο σερί (ευρω)πρωτιές: πιο πολύ είδε σε αυτές το κλείσιμο ενός κύκλου παρά άντλησε από αυτά τα κατορθώματα τη σιγουριά ενός νέου θριάμβου. Ο Καρνέζης δεν δέθηκε με τον Παναθηναϊκό γιατί πέρασε δυσκολίες και ο «Παπ» δεν αγάπησε περισσότερο τον Ολυμπιακό γιατί θριάμβευσε. Οι περιπτώσεις τους είναι διδακτικές. Στη μία περίπτωση βλέπουμε πως αν σε μια ομάδα τα πράγματα επιδεινωθούν, ακόμα και οι πιο σκληροί χαρακτήρες (κι ο Καρνέζης είναι σίγουρα μπαρουτοκαπνισμένος) σκέφτονται πώς θα φύγουν από το καράβι με τον φόβο ότι αυτό πάει στα βράχια. Από την άλλη, όπως φαίνεται στην περίπτωση του φετινού μπασκετικού Ολυμπιακού, κάθε μεγάλη νίκη μεγαλώνει για τον όποιο ιδιοκτήτη και το κόστος συντήρησης της ομάδας -είτε γίνεσαι ως ομάδα χειρότερη είτε γίνεσαι καλύτερη, η διαπραγματευτική σου ικανότητα φθίνει: και ο Καρνέζης και ο Παπανικολάου ήθελαν χρήματα -ο ένας γιατί δεν έβλεπε πως η ομάδα θα έχει επιτυχίες και θα του πληρώσει πριμ (ή έστω θα τον γεμίσει ως αθλητή) κι ο άλλος γιατί κατάλαβε ότι η στιγμή του θριάμβου είναι η καλύτερη για να απαιτήσεις παραπάνω.

Και οι ομάδες; Οι ομάδες δεν μπορούσαν να αρνηθούν τις προτάσεις που έφεραν οι αντζέντηδες των αθλητών -θα μπορούσαν να το κάνουν μόνο αν τους έδιναν νέα συμβόλαια. Το αν έκαναν καλά που τους άφησαν να φύγουν ωστόσο θα το μάθουμε προσεχώς. Διότι οι ομάδες είναι υποχρεωτικό να πουλάνε, αλλά είναι άλλο τόσο υποχρεωτικό να κερδίζουν. Αν ο ΠΑΟ είναι καλός, κανείς δεν θα νοσταλγήσει τον Καρνέζη: αν όχι, η φυγή του διεθνούς τερματοφύλακα θα εμφανιστεί ως μια ακόμα απόδειξη της συρρίκνωσής του. Κι αν ο Ολυμπιακός του μπάσκετ του χρόνου δεν κερδίσει τίποτα, είναι δεδομένο ότι οι ιδιοκτήτες του θα κληθούν να απαντήσουν στο γιατί διέλυσαν την πρωταθλήτρια Ευρώπης...

ΠΗΓΗ: SportDay