ούτε εξυπηρετεί μονοδιάστατα, το στόχο της απασχόλησης και της άμβλυνσης της ανεργίας.
Η ύπαρξη Δημόσιων Ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων αποτελεί Εθνική αναγκαιότητα. Γιατί, αποτελεί τον «Εθνικό επικοινωνιακό φάρο» για κάθε σπιθαμή γης της Ελληνικής Επικράτειας. Διαφυλάσσοντας τα Εθνικά συμφέροντα από κάθε «αλλοεθνές» ή «ιδιοτελές» συμφέρον. Δίνοντας «βήμα και ενημέρωση» ακόμα και σε περιοχές που, δεν έχουν την «εμπορικότητα και ανταποδοτικότητα» που, ένας ιδιωτικός φορέας μονοδιάστατα βλέπει.
Αποτελεί τον «συνδετικό κρίκο» των Ελλήνων με τον Ελληνισμό. Ενισχύοντας τους δεσμούς του Ελληνισμού και του Φιλελληνισμού.
Και προφανώς, ένας τέτοιος φορέας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να παίζει το ρόλο του «κυβερνητικού εκπροσώπου» ή, του «κομματικού φερέφωνου» ή, του «καθεστωτικού επιβήτορα», ρόλους, που στην πρόσφατη Ελληνική ιστορική διαδρομή, δυστυχώς, είδαμε, κατ’ επιταγή, να διαδραματίζει.
Επίσης δε, επιβάλλεται να λειτουργεί με οικονομία κλίμακας και, ανταποκρινόμενος τόσο στα πλαίσια του υγιούς ανταγωνισμού όσο, και επιπλέον, στην απόδοση παραγωγών ποιοτικών, έστω και λιγότερο εμπορικών, καλύπτοντας κενά που, οι ιδιωτικοί φορείς δεν ασχολούνται.
Αξιοποιώντας κάθε «ανθρώπινο πόρο» με όποια ιδιότητα, χωρίς να συντηρείται το φαινόμενο των «ημετέρων και υμετέρων», οι οποίοι εναλλάσσονται από το «ψυγείο» στο «θερμοθάλαμο», ακολουθώντας τις Κυβερνητικές- κομματικές εναλλαγές.
Στα ανωτέρω πλαίσια, σαφώς, απαιτείται η περαιτέρω νομική – ίσως και συνταγματική- κατοχύρωση της ύπαρξης και του ρόλου ενός Εθνικού Δημόσιου Ραδιοτηλεοπτικού Φορέα. Απαιτείται η αναδιοργάνωση σε όλα τα επίπεδα και, η αναβάθμιση των ποιοτικών χαρακτηριστικών τόσο στο ανθρώπινο δυναμικό όσο και στις υποδομές και υπηρεσίες του. Απαιτείται μία διαφορετική φιλοσοφία μοντέλου διοίκησης σε οικονομικό και τεχνοκρατικό επίπεδο.
Όλα τα παραπάνω, πρέπει να συντελεσθούν άμεσα.
Σε καμία περίπτωση όμως, δεν απαιτείται, δεν διευκολύνει και, δεν δικαιολογείται το «σοκ της σιγής των συχνοτήτων» που επιβλήθηκε με «διάγγελμα». Μπορεί να διευκολύνει την «απόδοση των αριθμητικών επιταγών των δανειστών» για άμεσες απολύσεις αλλά, προσθέτει «απόγνωση» σε χιλιάδες εργαζόμενους και, επιτείνει την αβεβαιότητα γενικότερα.
Δεν χρειάζεται η πράξη της «πρόσθεσης» στο μεγάλο ζητούμενο που είναι η ανεργία αλλά, η πράξη της «αφαίρεσης».
