Ο Γιώργος Κιμούλης Αποθεώθηκε Στο Κατάμεστο Αρχαίο Θέατρο Του Δίου

μάγεψαν τους φίλους και λάτρεις της αρχαίας δραματικής ποίησης, η παρουσία των οποίων κάλυψε το κοίλον του θεάτρου απ’ άκρη σε άκρη. Με δυσκολία έβρισκες θέση να καθίσεις. Και ήμασταν όλοι εκεί.
Μεγαλοπρεπής η εμφάνιση των υποκριτών. Οι ποδήρεις χιτώνες τους θύμιζαν πολλά από το χορό και τον θίασο της εποχής του Ευριπίδη. Το επιβλητικό ανάστημά τους ήταν ισάξιο της ερμηνείας τους. Η γοργή κίνησή τους, η εκρηκτική φωνή τους εξέφραζαν με τα πιο πειστικό ύφος το δράμα των πολιτών μια πόλης που δεινοπαθούσε από τις συμφορές που έπλητταν επανωτά τη βασιλική οικογένεια. Το τραγούδι τους μοιρολόι αληθινό προκαλούσε ρίγος στις καρδιές των θεατών που παρακολουθούσε με την «ψυχή στο στόμα». Οι μακριές κόμες τους δεν θύμιζαν σε τίποτα την αντρική λανθάνουσα ύπαρξη. Απόλυτα ταυτισμένη η εμφάνισή τους με το υποκριτικό σχήμα της εποχής εκείνης που τους γυναικείους ρόλους αναλάμβαναν ακόμα οι άνδρες.
Εκπληκτική και η σύλληψη της σκηνής με τις ηχογραφημένες παιδικές φωνές που δίδουν την ψευδαίσθηση της παρουσίας τους επί της σκηνής. Οι χαρούμενες φωνές τους από τη μια και οι κραυγές τρόμου και πόνου «από φρικτό μαχαίρι» δημιουργούν από τις πιο τραγικές αντιθέσεις που κυριολεκτικά συν-κλονίζουν.
Και η ολοπόρφυρη εμφάνισή της Μήδειας έκλεινε μέσα της τον κόσμο της βάρβαρης μάγισσας, που δεν μπόρεσε να υπομείνει το βάρος της προδοσίας, που έκανε τον έρωτά της μίσος και το μίσος εκδίκηση που οδήγησε σε λουτρό αίματος.
Ο διάλογος μεταξύ Μήδειας και Ιάσονα, ιδιαίτερα όταν πήγαινε να γίνει στιχομυθία, κρατούσε το βλέμμα όλων στραμμένο στη σκηνή. Η σιωπή είχε απλώσει το πέπλο της παντού. Και το αποκορύφωμα ήρθε όταν η Μήδεια υποτάχθηκε στη μοίρα που διέγραψε η ίδια και σκότωσε τα παιδιά της. Πόνος βαθύς, πόνος που προκαλούσε έκπληξη και έκανε το ακροατήριο να απορεί για το μέγεθος και την ποιότητα της εγκληματικής αυτής πράξης.
Σαν κουρέλι σύρθηκε στα πόδια της ο Ιάσονας, μην μπορώντας να πάρει εκδίκηση με τα χέρια του, αφού η Μήδεια ανέβηκε στον ουρανό. Τα στόματα όλων μένουν ανοιχτά. Και κει στο αποκορύφωμα του πόνου με τη μικρή  λεκτική περιγραφή της συνέχειας της μοίρας της τραγικής φιγούρας της φόνισσας μητέρας και της απατημένης συζύγου όλος ο θίασος ήταν επί σκηνής έτοιμος να υποδεχτεί το θερμό χειροκρότημα όλων. Και το χειροκρότημα έγινε ακόμα πιο πυκνό και πιο έντονο, συνοδευόμενο και από ιαχές επιβράβευσης, όταν υποκλίθηκε ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος «αναμετρήθηκε με τον πιο απαιτητικό γυναικείο ρόλο του παγκόσμιου ρεπερτορίου».
Τέλειωσε η «διδασκαλία» τη τραγωδίας, αλλά δεν επήλθε η κάθαρση. Ήταν σχετικά σύντομη και η γοργότητα των επί σκηνής δραματικών εξελίξεων την κατέστησε ακόμα πιο σύντομη. Το κοινό ούτε καν κατάλαβε πότε ήρθε το τέλος.
Γενικά, όλη η παράσταση είχε το κύρος της κλασικότητας κε τη μεγαλοπρέπεια των ηρώων της. Και όλοι οι υποκριτές έπειθαν με το λόγο τους, κέρδιζαν μ’ αυτόν. Τίποτα δεν άφηνε να κυριαρχήσει η σκέψη ότι «άνδρες ήσαν οι γυναίκες».
Η έντονη συναισθηματική κινητικότητα ήταν το κυρίαρχο γνώρισμα της βραδιάς.
Τους ευχαριστούμε!
•Επιμέλεια: Ευαγγελία Ράπτου-Στεργιούλα, Καθηγήτρια Ελληνικής Φιλολογίας, Υπ. Διδάκτωρ Tμ. Τ.Ε.Π.Α.Ε.Σ., Τομέα Γλώσσας Θεάτρου και Πολιτισμού Παν. Αιγαίου
•Ο Κώστας Μυστακίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του ΟΡΦΕΟ, για τη «ΜΗΔΕΙΑ»
Μετά τη μεγάλη παράσταση με τη «ΜΗΔΕΙΑ», ο Κώστας Μυστακίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Οργανισμού Φεστιβάλ Ολύμπου, δήλωσε:
«Ένας εξαιρετικά λιτός αλλά παράλληλα μεστός υποκριτικά Γιώργος Κιμούλης, καθήλωσε τους θεατές που παρακολούθησαν την παράσταση της «Μήδειας»  που σκηνοθέτησε ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Τολμηρό το εγχείρημα (θίασος ανδρών) που δικαίωσε τους συντελεστές της. Τυχεροί όσοι παρακολουθήσαμε την αναμέτρηση του Γιώργου Κιμούλη με έναν ρόλο ορόσημο στην κλασική δραματουργία. Πιστεύω και εύχομαι οι θεατές του Φεστιβάλ Ολύμπου, να γίνουν κοινωνοί και των επόμενων παραστάσεων που οι συντελεστές του υπόσχονται εξ ίσου συγκλονιστικές στιγμές στο αρχαίο θέατρο του Δίου.»