να είναι τραγική...
Η ζωή και ο έρωτας μαζί, που παραχώρησαν τη θέση τους στο θάνατο χωρίς να δώσουν μάχη, πάνω στη μεγάλη χαρά τη μέρα που η σχέση τους επισημοποιείτο, συντάραξαν τη Ρόδο, έκαναν μάτια αγνώστων να δακρύσουν.
Για τη Μάνθα Ζιώγου, ήταν το μοναχοπαίδι κι η μοναχοκόρη της. Πλέον κάνει πράγματα που θα έκανε η Στέμη και πατά στα βήματα που πατούσε εκείνη. Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο θαυμασμός για την αξιοπρέπεια και τη στάση ζωής. Η ίδια δυο χρόνια μετά την ανείπωτη τραγωδία, μιλάει για πρώτη φορά, για τις στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή της...
''Ήταν στις 20:30, γύριζαν στην πόλη. Έγινε σύγκρουση με ένα τζιπ το οποίο ανέβαινε προς Ιαλυσό. Υπάρχουν μαρτυρίες, οι έρευνες για τις συνθήκες του δυστυχήματος συνεχίζονται. Ο θάνατός τους ήταν ακαριαίος.
Δεν μας ενημέρωσε κανείς. Είχε διαρρεύσει από το Facebook παντού, το είχαν μάθει μέχρι οι ξαδέλφες της Στέμης στην Αμερική, το δικό μου τηλέφωνο και το τηλέφωνο των γονιών του Ανδρέα δεν χτύπησε ποτέ. Πήγα στο Νοσοκομείο στις 11 το βράδυ χωρίς να ξέρω γιατί πηγαίνω.
Στην Κρήτη όπου σπούδαζε το έμαθαν όλοι οι φίλοι της, κι εγώ δεν ήξερα τίποτα. Κι εκείνη την ημέρα είχα πει να μην την ψάξω, εγώ την έψαχνα πάντα, όλοι το ξέρουν αυτό, την αναζητούσα κάθε δυό-τρεις ώρες στο τηλέφωνο για να την ακούσω, την κόρη μου, το μοναχοπαίδι μου.
Εκείνη την ημέρα δεν το έκανα και μετά τα’ βαλα με τον εαυτό μου. Πώς είναι δυνατόν, πώς είναι δυνατόν, εγώ που την έψαχνα συνέχεια, εκείνο το βράδυ να μην την ψάξω. Σαν να μου είχαν βάλει μια ένεση από νωρίς και να μην αισθανόμουν.
Στις 20:30 ακριβώς μου τηλεφώνησε η μητέρα μου, η Στέμη θα πήγαινε στη γιαγιά της, μου είπε «δεν φάνηκε ακόμη»…
Αισθάνθηκα σαν ένα ηλεκτρικό ρεύμα να με διαπέρασε, σαν να με χτύπησε κεραυνός. Από εκεί και πέρα έκλεισαν οι ασφάλειες του εγκεφάλου μου, του συνειδητού μου κόσμου, σαν να αρνιόμουν να σκεφτώ. Της τηλεφωνούσα συνέχεια σαν ρομπότ χωρίς να σκέφτομαι το παρακάτω. Ήταν η μόνη φορά που σαν να με είχαν ναρκώσει. Τότε ξεκίνησαν να της τηλεφωνούν όλοι, ο σύζυγός μου, η μητέρα μου και τότε ακόμη δεν το ήξερα, αλλά όταν παίρνουν δύο ταυτόχρονα στο ίδιο κινητό δείχνει απασχολημένο. Έτσι παρηγοριόμουν, έλεγα μιλάει. Πήρα μια φίλη της.
Με κανέναν δεν είχε βρεθεί και δεν είχε μιλήσει ούτε εκείνη, ούτε ο Ανδρέας. Και τότε κάτι άκουσε ο σύζυγός μου, κάτι του είπαν, έκατσα στο πάτωμα δεν ήθελα να πάω μαζί του στο νοσοκομείο, δεν πήγα. Έμεινα μόνη, έρποντας κάποια στιγμή έπιασα το τηλέφωνο, πήρα την αδελφή μου, της είπα να’ρθει να με πάει στο νοσοκομείο γιατί μάλλον χτύπησε η Στέμη. Σαν να είχα βγει από το σώμα μου, σαν να ήμουν θεατής''...
Πηγή: rodiaki.gr
